Ik weet het is een beleving uit het boekje door grubben over veldwegen langs akkers die verruigen mogen en beekoevers waarvan de verflauwingshoek berekend is. En toch als wij de buitenlucht diep inhalen verwijdt ons gemoed zich tot stroompjes worden opgenomen in onze bloedsomloop. En wij zien bemoste mastadontpotenoprijzen uit…
Aan de andere kantvan de donkere spiegelben je met me meegegaan.Je keek naar me, glimlachte,dronk koffie als ik dat deed,las het boek met me mee.Ik ken je wel, duistere vriend.Je bent, hoewel vlak naast me,dimensies verder.De gierende windlaat je haar onberoerd,de zwarte koudeert je niet.Bij het uitstappenlaat ik je achter…
Toen ik jong was eindigden alle natuurfilms steevast met dezelfde boodschap: ‘En we zullen zuinig moeten zijn op [bedreigd natuurreservaat naar keuze invullen] willen we de kreet van de [zeldzaam dier uit dat gebied naar keuze invullen] in de toekomst kunnen blijven horen.’ En dan kwam er een eindshot van…
Mijn vader wasop de tennisbaan helaas onverslaanbaar in onsportiviteit. Hij begon altijd in het Engels te tellen als hij ruim voor stond. Ik wist dat die toestand nooit lang kon duren: Twee goede ballen van mijn kant en de vreemde taal aan de overkant verstomde alweer. Hoewel ik graag wilde…
Op het tot spiegel gepoetste dressoirhoudt een fotozijn glimlach op.De lijst is te nauwvoor zijn toekomstdromen.De moederhand houdt hemeen leven lang ontstoft.De bloemen om hem heenbloeien het hele jaar door.De blos op zijn wangenverbleekt niet zienderogen.De schepper van dit stillevenrijdt nog ergens rond. © André Degen
Je hoeft maar een paar meubels te verschikken en de afwezigheid van een lege mand valt anderen al niet meer op. Hondeharen, zoveel weggezogen; een pluk wordt ineens verzamelaarsobject. Je brengt haar terug tot uitvergrote levenslust aan de wand. In een strooibus weggezet tussen andere levenloze voorwerpen – nu bescheiden…
Voor hem zet ik blokjes taal in elkaar en zo loopt een roerloos paard zomaar een prentenboek uit. Ik breng plinten op ooghoogteboarding waartegen zijn schaterplezier terug de kamer in kaatst. Ik zie graag dat hij mij boven het hoofd groeit. Er mag geen sport zijn waarin hij mij niet…
Zo zachtmoedig kunnen mensenogen niet kijken bij de laatste injectie. De eennalaatste die de voordood inbracht verdreef eindelijk jouw pijn; je ogen verschoten ervan terug tot hun rustkleur. Je liet je gedwee de dood injagen en keek mij die dat meehielp te doen trouwhartig aan. © André Degen
Door het cordon om haar vaderland smokkelde zij een bloem die ging openstaan naar het weidsere Nederland. Uit haar mond wil ik het Chinese karakter verstaan.‘Bij shí, zijn, de tong naar beneden krullen.’ Ik laat mijn oren hangen naar haar lippen. Geduldig zet zij over en weer woorden over. Als…
Schreeuwde hij op dat ultieme ogenblik in tegen alle filosofie? Non. Non! NON! Niet langer was de dood ‘het uiterste nog niet van het mens-zijn als kunnen zijn’ maar een Facel Vega die de tijd uitreed. Het manuscript van de Eerste Mens als codicil. In zijn jaszak ongebruikt treinkaartje voor…
