Studentes die nog een studievan het leven gingen maken. Hun huid zo onaanraakbaar dichtbij dat het schrijnde. Met ferme grip om hun slagwapen raakten ze me waar ze me raken konden. Ik stond hier twintig jaar geleden al de meiden even strijdlustig. Met gebogen hoofd hun slagen afwachten een ballenjongen…
Die hele partij had ik al buitencategorie geslagen. Vanuit de hoogte had Jacco Elting mijn slagen bijgestuurd: ‘Door de knieën, kijk naar de bal, schouder naar het net, verplaats je gewicht steeds naar voren.’ En toen: ’t beslissend punt. De wereld trok samen om de parallellen en meridianen van mijn…
Op het tot spiegel gepoetste dressoir houdt een foto zijn glimlach op. De lijst is te nauw voor zijn toekomstdromen. De moederhand houdt hem een leven lang ontstoft. De bloemen om hem heen bloeien het hele jaar door. De blos op zijn wangen verbleekt niet zienderogen. De schepper van dit…
Ik mis haar nu al, de schuchtere groene steeds wijkende. ´Kom terug!´ had ik daarom willen roepen maar de kraanvogels met de dalende zon als tika keken omhoog naar hun bestemming gingen op in de luchtspiegeling van Atlantis. © André Degen
De Aarde staakte haar verzet van groen van geluid van zuurstof van leven en sloot zich aan bij de stille meerderheid van de andere hemellichamen zweeg voortaan mee met de kille kosmos. © André Degen
Mijn moeder was dol op het gezoem van hommels. Nu zie ik aan hun pootjes tussen de stuifmeelkorrels asdeeltjes hangen. Mam, je wordt het voorjaar door gedragen. © André Degen
Zo overvloedig het seizoen dat boeren stofgoud verwaaien lieten. Vruchtbaarheid liep te honing. Glazen tolden zich vol zonnestralen. De leeuwerik klimt in deze dag hangt zich vrolijk op in het zenit van zijn klankboog. Een seizoen lang zweetten wij tegen de stille, kille kosmos in. © André Degen
Jouw entree leek op een zandloper: Vanuit de ene weidsheid via een engte viel je een andere ruimte binnen. Ook voor jou is het langsschuren van zandkorrels begonnen al sta je daar nog niet bij stil als je zo meteen kastelen schept uit het strand. © André Degen
Ik weet het is een beleving uit het boekje door grubben over veldwegen langs akkers die verruigen mogen en beekoevers waarvan de verflauwingshoek berekend is. En toch als wij de buitenlucht diep inhalen verwijdt ons gemoed zich tot stroompjes worden opgenomen in onze bloedsomloop. En zien wij bemoste mastadontpoten oprijzen…
Op de plaats waar Lydia Rood voor de caravan op de campingwei haar tweede huid tatoeëerde bleef na haar vertrek de afdruk van haar lichaam de hele verdere zomer staan in het gras; een groot warm hazeleger. De halmen hadden eerbiedig voor haar gebogen en weigerden zich weer op te…
