Vanmorgen liep de spiegelmeer vol met mijzelfdan wenselijk wasvoor beide partijen. Twee paar flauwe ogenvroegen zich afwie was nu eigenlijkafspiegeling van wie? De spin die zichin de nacht sluipsmijn nek had ingevretenliet gif in mijn aderen achter. Hersengeleialle kanten op geglibberddoodleuk weer de pan in geschepten opgediend. De geest bonkte…
Tante gaat rondin jurkmet dode bloemenmotief.Ze presenteert.Door het matglasvan de bonbonnièrezie je de gifkogels niet aankomen. Een wesp beklimtde doorzichtige muurtussen hem en de vrijheid. De keukenkraankan al zijn waterniet vasthouden. Een fotolijsthoudt haar zoon binnen. Buiten was het zomer. © André Degen
De lente kan nog maar netop eigen benen staan,om de zondooieris het vlies gebroken. Een nieuwe generatiemoet uit holen en burchtende wereld in. We snuiven sporenuit de lucht.We wijzen windhanen aanals wegwijzersen belovenhun richtingen te gaan. Sportvliegtuigjesomhangen de transparante lentetentmet vaandels. Ik moet mijn vertwijfelingenten op de scheutigeopschietende hoopdie mij…
Mijn hart, we zijn nu eindelijk alleenver weg van de liefdeen haar open plekkenwaar geweien verstrikt raken.De liefde die harten alleen maaruit hun ritme brengt. Mijn hart, jij doet nugelijkmatig je werktijdens onze vaste ronde. Naarmate ik langer renstampen mijn voeten dit aantot vaste zekerheid: Dat ik mijn leven langtot…
Hij zette de dans inmet de standaardde microfooncobrakop waar hijomheen draaidesproeide hemzijn gif aansiste hem toespring uit je velbuig je tong meemet mijn slangentaal De Indiaandoor zijn fontanelnaar binnen geslopenliet de sjamaanin hem uit Hij zette zijn leven inde overdriveroulettespaakwieldraaide hij vol opende werkelijkheid liep uitin vloeistofdia’s In elke metamorfosezag…
Mama was vast ziek, want ze hoefde geen eten.Ze moest een prikje in haar arm, het deed geen zeer,een beetje bloed, niet erg, ik veegde het weg.Daarna ging ze slapen. Ik weet niet waar ze aan dacht;vast iets leuks, want ze keek heel blij.Ik ging met Kitty bij haar liggen.Ik…
De lente kan nog maar netop eigen benen staan,om de zondooieris het vlies gebroken,een nieuwe generatiemoet uit holen en burchtende wereld in. We snuiven sporenuit de lucht.We wijzen windhanen aanals wegwijzersen belovenhun richtingen te gaan. Sportvliegtuigjesomhangen de transparante lentetentmet vaandels. Ik moet mijn vertwijfelingenten op de scheutigeopschietende hoopdie mij omsingelt.…
Na een nachtgecorrodeerddoor bijtende vloeistoffensnak ik naarde strakke ovaalvan een hardgekookt ei. Mijn vrouw perstversterkende woordendoor gezondheidsdrank. Ik stort mij ophet tegengifvan de zaterdagkrant;daar kennen woordentenminste hun plaats. De kroeg waseen rariteitenkabinetwaar misgeboorten stondenop sterk water. O God, de tequilajongensdie afdoken naarde bodem van de klokom de worm onderin de…
Zal dit mijn laatste blikop de buitenwereld zijn:Vanuit een ziekenhuisbedstaren uit een raamdat niet open kannaar de traagvoortdrijvende wolkenen dan vanonder het tastbare dekwegglijden naar het ijle daarginds? Zal ik binnenkortmoeten vechtenvoor de luchtdie ik ooitachteloosgedachteloosuit luchtbedden perstetijdens wolkenloos kamperen? Ik heb de gevreesde infiltrantvan het lijf proberen te houdenmaar…
Een ademtocht zo diepdat druppen moesten volgenblies zich uitin een vogelzwermin de knikkende kruinen. En het bos werd een schipmet duizenden mastendat zacht de wereld uitdreef. Wij warentot de bodem verzonkenaardmannetjes. Het licht raakte verstrooid.De reuzen van het woudspraken over onze hoofden heen. Even lag het laatste daglichtop de boomtoppenals…
