Zijn leven lang wachten op iets wat nooit kwam. Schraler de wind door zijn uitgesleten openingen. De waakmannen tuurden tot hun ogen traanden gingen bijna hopen dat uit het koude oosten de lang beloofde dreiging eindelijk zichtbaar werd. De jaren glipten ongemerkt langs hen als een vlucht koperwieken bij nacht.…
Elk leven is de zinloosheid doorgeven de hete aardappel doorschuiven waarop de nieuwe jeugd zich stuk blaast. Zoals de kampeerder een kromme haring rechtslaat zo probeert elke generatie het grote vraagteken om te buigen tot uitroepteken. © André Degen
Een ademtocht zo diep dat druppen moesten volgen blies zich uit in een vogelzwerm in de knikkende kruinen. En het bos werd een schip met duizenden masten dat zacht de wereld uitdreef. Wij waren tot de zeebodem verzonken aardmannetjes. Het licht raakte verstrooid. De reuzen van het woud spraken over…
Zolang jullie mij voor gek verklaren weet ik dat ik op de goede weg zit. © André Degen
SHOOT THAT BITCH! Het was een ongeluk, edelachtbare. Verdachte verklaart dat het ging om een uit de hand gelopen spel. Haar einde was voor hem een begin als schrijver. Het schot was een zelfmoord die ze eigenhandig niet durfde plegen. Ze was aan het eind, haar hoofd zwaar van hallucinaties…
Het effect van een lege koffiebus op een mens moet niet onderschat worden: Het maatschepje waarom de compost is weggegraven tast in vacuüm klettert tegen harde rondingen. Ineens rammel je aan de naakte wanden van het bestaan. Vlug zuurstof toedienen aan een brok schijndode materie. Bevrijdende zucht landing op vruchtbare…
De wijn, je trouwste vriendin, had je tuitmond paars geverfd als voor een slotfeest (je trouwste vriendin, ja: niet onze naam maar die van bordeaux zou op je lippen liggen als jouw lucht op de bodem van de duikersklok opgebruikt was). Wij vielen binnen vonden jou aan de keukentafel weggeschemerd,…
Met zijn gezang bakent de merel het territorium af waarbinnen mijn vader zich altijd prima thuis voelde. Met mijn verrekijker speur ik bosrand en akkerzoom af op zoek naar ongeziene vogels in de hoop als onvoorziene dwaalgast mijn vader te zien overlopen uit niemandsland. En verdomd: Met…
Die hele partij had ik al buitencategorie geslagen. Vanuit de hoogte had Jacco Elting mijn slagen bijgestuurd. ‘Door de knieën, kijk naar de bal, schouder naar het net, verplaats je gewicht steeds naar voren.’ En toen: ’t beslissend punt. De wereld trok samen om de parallellen en meridianen van mijn…
Met zijn gezang bakent de merel het territorium af waarbinnen mijn vader zich altijd prima thuis voelde. Met mijn verrekijker speur ik bosrand en akkerzoom af op zoek naar ongeziene vogels in de hoop als onvoorziene dwaalgast mijn vader te zien overlopen uit niemandsland. En verdomd: Met zijn kenmerkende loopje…
