‘Zuurstof aanwezig’. Gelukkig; daarom hoeft het gesprek niet stil te vallen. Het is moeilijk over jezelf te praten. Daarom iemands kooiconstructie ‘Ik heb wel es heurd…’ Een vrouw in een hoekje zit niet om woorden verlegen puzzelt stil voor zich heen vraagt naar geen betekenis. ‘Minsen binnen zulf ook wel…
Een van de vele vrouwen die puur schrijven ‘voor de leuk’ (Klik op de foto voor een VERGROTING) Een miljoen Nederlanders doet het. Regelmatig. En ze worden er blij van. Bevrijd. Rustig. Ik zie van hier jullie oren zich spitsen: wat dan, wat dan? Nou, schrijven. Vandaag (18 juli 2017)…
Borg Nienoord Nog even over donderdag (6 juli 2017). Ik was toen bij de presentatie van het wandelboekje Het spoor volgen. In dit gidsje staan tien wandelingen van elk 11 kilometer die als verbindende factor hebben dat ze plaatsen aandoen waar joden hebben gewoond (in Leek en omstreken), die in…
De fotograaf verbond hen in het echt. Mijn ouders in zwemkleding hun hoofden even Siamese tweeling zodat ze in het kader pasten. Met de Provençaalse zon in de rug en het bladerdak dicht genoeg om het bovenleed af te vangen. De overtuiging leefde dat niets hen klein kon krijgen. Wij…
De hele dag draait de zon om haar heen. Zij trekt zich terug onder een fleurig hitteschild. Als gierennekken buigen de telelenzen naar haar toe, hengelend naar een brokje van haar vlees. Maar zij is van plan haar huid duur te verkopen. Ze klemt de zon als een schijfje citroen…
Ik zit op mijn houten troon. Hoewel ik de positie van umpire heb ingenomen, wil ik over niks oordelen. Ik zit en beschouw. Ik heb geen geweer, zelfs geen fototoestel; ik laat alle dieren die onderlangs mijn zitplaats scharrelen ongemoeid. Als ik maar lang genoeg wacht in mijn hut-op-stelten zal…
Ik zit op mijn houten troon. Hoewel ik de positie van umpire heb ingenomen, wil ik over niks oordelen. Ik zit en beschouw. Ik heb geen geweer, zelfs geen fototoestel; ik laat alle dieren die onderlangs mijn zitplaats scharrelen ongemoeid. Als ik maar lang genoeg wacht in mijn hut-op-stelten zal…
De ‘Oale Grieze’ (de Oude Grijze, voor de niet-Noorderlingen onder ons), een beeld waar de rechtgeaarde ‘stadjer’ wat week van wordt. Het is al even geleden (18 dagen! Dat is in deze snelle digitale wereld al een eeuwigheid!) dat ik iets van me heb laten horen op dit weblog, dus…
Ze dook op uit een ver, smoezelig verleden, zoals een stervende brasem aan de oppervlakte van een vervuilde vaart. Ik zag een onbekend nummer in het schermpje van mijn telefoon en ik aarzelde: opnemen of niet? Het was als met het nummer van een lot uit de loterij: het kan…
Voor één oom blijf ik zijn leven lang het mispuntneefje dat stiekem zijn in huiskamer rondrennend zusje pootje haakte zodat ze het patroon van de kokosmat ingeprent kreeg. Uit haar voorhoofd is dat merkteken al snel weer verdwenen. © André Degen
