Gisteren (13 april 2021, de dag waarop mijn moeder 82 had moeten worden…-( was ik op weg van mijn woonplaats naar het adres van een leerling die ik begeleiding geef. Ik teken daarbij aan dat ik in een uitstekende stemming was, niet gehaast, niet opgefokt. Ik reed op de weg…
Vanmorgen liep de spiegelmeer vol met mijzelfdan wenselijk wasvoor beide partijen. Twee paar flauwe ogenvroegen zich afwie was nu eigenlijkafspiegeling van wie? De spin die zichin de nacht sluipsmijn nek had ingevretenliet gif in mijn aderen achter. Hersengeleialle kanten op geglibberddoodleuk weer de pan in geschepten opgediend. De geest bonkte…
De psychiater vroeg:‘Hoe zou u zichzelfin één woord typeren?’‘-Mankemens’. © André Degen
Aan dit gedicht heb ik niet hard gewerkt.En dat kun je ook wel merkt. © André Degen
Hij had zichzelf vastgezet:‘Jij staat niet eerder opdan dat je gedicht voltooid is.’ Weken latervonden ongeruste bureneen aan tafelzittend lijkvoor een lege bladzijde.
Als ik hetvoor het zeggen krijgdan gooi ikalle uitheemse woordenbuiten de deur. Hefschroefvliegtuigwiekt helikopter weg,droogzwierderzwiept centrifugeuit onze schone taal,ingenieur treedt terugvoor vernufteling. Nederlanderin hart en nierenwerp ik een dijk optegen de stortvloedaan buitenlandse woorden,ik de purist,eh, pardon,taalzuiveraar. © André Degen
Toen ging hij wegnaar de schoolin de buurt. Zo, dat zijn toch behoorlijk ritmische regels! © André Degen
Mmm, dat zijn twee lekkere kadetjes!Zal ik er een hotdog van maken? © André Degen
O hete bliksemsla inin mijn hoogste punt. Hemelse ontlading. © André Degen
Met de jarenkrimpen niet alleenmijn gedichten. © André Degen
