Nu denken jullie natuurlijk, met zo’n titel: het is zover. Het is André nu écht in z’n kop geslagen, hij is niet meer te redden, er zal nooit meer één zinnig woord uit die jongen komen, als hij al zulke titels de wereld in gaat sturen. Afvoeren die vent en dan zullen we wel nooit meer iets van hem horen.
Maar dat valt mee (of tegen, als je me kwijt wilt:-): ik doel met de titel van deze weblogbijdrage op de betekenis van S.R.V. Huh, wat is dat dan? zullen kijkertjes vragen die iets later hebben ingeschakeld.
S.R.V. staat voor Samen Rationeel Verkopen (ziedaar het waarom van de titel van deze bijdrage), een totaal bezopen uitleg van de afkorting, dat zagen de bedenkers zelf ook wel, vandaar dat men er later de draai aan gaf ‘dat het ging om de eerste drie medeklinkers uit het woord ‘SeRVice’.
Een S.R.V.-wagen was, met name in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw, een soort rijdende buurtsuper voor dorpen en buurtschappen waar winkels dungezaaid waren en waar vooral oudere mensen de middenstand in omliggende plaatsen moeilijk konden bereiken.
Vandaag (10 november 2020) vormde het fenomeen ‘S.R.V.-wagen’ een onderwerp op het Radio 1-programma Stax & Toine. Dankzij de coronacrisis mogen deze kleine, rijdende supermarkten zich weer in een toenemende belangstelling verheugen. Meer mensen dan tijdens het ‘Precovidium’ willen liever de deur niet uit om boodschappen te doen en dan is zo’n winkelgelegenheid zo vlak voor de deur natuurlijk ideaal.
Ik weet niet wat de huidige stand van zaken is, maar nog in april van dit jaar reden er enkele S.R.V.-wagens rond in de noordelijke provincies.
Omdat ik het radioprogramma met dit item vandaag hoorde, moest ik denken aan wat ik er eerder over heb geschreven. Ziehier mijn bespiegelingen van enkele jaren geleden over het fenomeen S.R.V.-wagen (die gedeeltelijk zijn terug te vinden in het boek Wonderjaren dat Pam van der Veen schreef over – onder andere – dit verschijnsel).
‘De S.R.V.-wagen is een element uit mijn jeugd dat, zoals zoveel dingen, verdwenen is. Mijn tienerjaren bracht ik grotendeels door in het Friese dorpje T… Veel middenstand was daar niet en de plaatselijke melkboer had een nevennering met zo’n rijdende buurtsuper.
In die tijd (we hebben het over de jaren zeventig van de vorige eeuw) waren de megasupermarkten al in opkomst. In Leeuwarden had je de Miro (bestaat die keten trouwens nog? Nee, ook al weg, lees ik net). Daar deden mijn ouders het overgrote deel van hun boodschappen.
Soms kwam mijn moeder erachter dat ze een paar dingetjes vergeten was en die moest ik dan halen in de S.R.V.-wagen die dan net in onze straat voorbij schoof.
Als ik die mobiele supermarkt-op-wielen betrad, werd ik door de bestuurder altijd opgenomen met een mengeling van norsheid (‘Mooi is dat, jouw ouders weten me alleen te vinden voor de kleine boodschappen!’) en de geforceerde vriendelijkheid die nu eenmaal gevraagd wordt van een middenstander die voor zijn broodwinning afhankelijk is van zijn dorpsgenoten en hen daarom te vriend moet houden.
Ik genoot altijd van die korte momenten daarbinnen. Ik waande me dan in een kampwinkeltje. En omdat in die jaren alles wat als springplank kon dienen naar ‘weg van hier’ mijn verbeelding op gang bracht, rekte ik mijn verblijf in de S.R.V.-wagen zo lang mogelijk. Dat was lastig, want aangezien ik meestal de enige klant was, werd ik door de bestuurder op de vingers gekeken en soms vroeg hij, niet al te vriendelijk: ‘Kan ik ergens mee helpen?’
In het begin van mijn twintigersjaren vloog ik uit naar de stad waar ik nog altijd residentie houd, maar ik kwam nog geregeld thuis. Af en toe zag ik dan die S.R.V.-wagen door de straat rijden waar mijn ouders woonden. Achterop was inmiddels de slogan ‘Voor(t)aan in het verse!’ verschenen.
Waarschijnlijk vond de melkboer het zelf een hele vondst en realiseerde hij zich niet dat hij met die woordspeling luid verkondigde dat hij al die jaren niet-verse producten aan de man had gebracht, maar ik heb er maar van afgezien hem dat aan zijn verstand te brengen.
De S.R.V.-wagen is inmiddels uit T… verdwenen. Net als mijn ouders, trouwens.
