Zonder mijn ruggesteun zakte hij ineen.
Ik had de bodem uit zijn bestaan gehaald.
Samen de halve aardbol over gereisd
lagen hij en ik perfect in balans.
Maar ik besloot een kind op die plek te hijsen.
Sindsdien kijkt dat uitdagend de wereld in.
Ik weet ook wel, ik nam te makkelijk afscheid.
‘Oké, bedankt, ik ga kinderen krijgen.’
En ik koos laffe bestemmingen voortaan
waarmee een backpacker niet thuis kan komen.
In een uithoek van mijn hoofd bleef het knagen
als ritselende muizen op een zolder.
Het besef: die andere wereldhelft wacht nog op mij.
En daarvoor heb ik zijn tegenwicht nodig.
Als startpunt begon ik met de beklimming
naar zijn verblijf in het hoogste deel van mijn huis.
Zijn ingedeukt innerlijk klopte ik uit.
Uitgeschud stof ging ons voor op de wind.
Mijn bureauglobe begon weer te stralen.
Verre bestemmingen binnen handbereik.
Ons kind liet ik langs mijn rug afglijden,
zette het met beide benen op de grond.
‘Papa gaat nu even wat voor zichzelf doen.’
En dat was iets tussen mij en mijn rugzak.
Samen zochten wij de turbulentie weer.
© André Degen
