Nog even een terugblik op het afgelopen weekeinde (17/18/19 november 2023). Het is in deze periode dat ik altijd een wandelweekend heb met goede vriend C. Zo ook dit jaar.
Achttien jaar lang deden we in die periode steevast een paar trajecten van het Pieterpad. Maar op twee na, die vlakbij Groningen liggen en die we daarom vooralsnog hebben laten liggen (en waarvan het nog maar de vraag is of we die ooit nog zullen lopen), hebben goede vriend C. en ik die langeafstandswandeling nu eindelijk voltooid.
Daarna diende zich de voor ons logische vraag aan (want dat we samen wilden blijven wandelen, stond voor ons vast): welke LAW gaan we nu doen? Keuze genoeg. Goede vriend C. en ik besloten de komende tijd jaarlijks enkele trajecten van het Marskramerpad gezamenlijk te gaan lopen, de 372 kilometer lange langeafstandswandeling tussen Bad Bentheim en Den Haag, een route die eertijds de marskramers volgden om hun koopwaar aan de man te brengen.
Vrijdag 17 november was voor ons de aftrap van het Marskramerpad in Bad Bentheim, de sfeervolle stad met een fraaie, middeleeuwse burcht en ook bekend als kuuroord. Ik was er in een ver verleden geweest, toen ik nog jong en schoon was. Veel actieve herinneringen aan dat bezoek had ik trouwens niet meer.
De vraag die mij door het hoofd speelde was: zou het Marskramerpad wel net zo leuk zijn als het Pieterpad? (spoiler: ja) Ik was bang dat ik niet dezelfde gezellige, kneuterige sfeer terug zou vinden bij deze Oost-West-LAW, maar die vrees bleek – in ieder geval tijdens de eerste twee trajecten – gelukkig ongegrond. Bovendien was de markering ook vertrouwd: de witrode markeringen zoals die hieronder afgebeeld staan (door goede vriend C. schertsend ‘pietermannetjes’ gedoopt) op bomen, paaltjes en hekken kenden we al van het Pieterpad.
Goed, we gingen los. Als ik even oud-Hollands mag zeiken: de bewegwijzering van het Marskramerpad was – in ieder geval in het begin – niet bepaald duidelijk. In het ‘Bentheimer Wald’ raakten wij even het spoor bijster. ‘Volg door het bos de markering met witte T op bomen’. Ja, dat wilden wij wel doen, maar dan moeten die witte T’s wel op de bomen staan… Nou ja, even later (‘Einde weg linksaf. Alter Postweg. Na 300 m rechtsaf. Sieringhoeker Weg.’) pikten we de route wel weer op.
Dankzij de zon, die voor novembers doen verrassend uitbundig scheen, was onze wandeling een doorlopend (no pun intended) genieten van de fraaie herfstkleuren. Dat was voor mij al begonnen in Haren toen ik een boom zag in het mistige ochtendlicht. Het was of de zonsopgang langs de top van die boom was gestreken en daarin was blijven hangen; de bladeren waren daar als het ware de zachte scherven van.
Maar alleen maar genieten was dit wandelen voor mij niet: tijdens het lopen dacht ik bij tijd en wijle aan iemand uit mijn naaste omgeving die zijn laatste levensfase is ingegaan. Terwijl ik mijn longen onbekommerd vol zoog met frisse boslucht, viel te vrezen dat hij zeer binnenkort wanhopig zou moeten vechten om de laatste beetjes zuurstof.
Die gedachte zou dit wandelweekend een paar keer terugkomen: ik loop hier wel lekker en ik zit hier wel ontspannen achter een Hertog Jan, maar hij – nota bene drie jaar jonger dan ik – zal dit nooit meer kunnen. Deze prachtige novemberdag ging volledig langs hem heen; voor hem deed de buitenwereld er niet meer toe, hij was volledig in zichzelf gekeerd, bevangen door zeer hevige, bijna ondraaglijke pijnen. Zo schemerde bij vlagen een vaag schuldgevoel door mijn activiteiten.
Omdat men het in Oldenzaal nodig vond om tot 6.00 u. luidruchtig carnaval te vieren onder ons hotelraam, begonnen we niet optimaal aan het tweede traject. En aangezien het na 13.00 u. ook nog vrij nadrukkelijk begon te regenen, besloten we het na drie uur lopen voor gezien te houden; we liepen dus korter dan we normaal tijdens dit soort wandelsessies gewend zijn.
Maar goed, de kop was eraf, onze Oost-Westwandeling dwars door Nederland was begonnen. Al in het voorjaar pikken we de draad weer op in het Overijsselse Borne!
