Vandaag (10 november 2023) krijg ik van Facebook een herinnering van – alweer – zeven jaar geleden aangereikt (‘Je hebt een herinnering om vandaag op terug te kijken’). Onderstaande tekst schreef ik op de dag af zeven jaar geleden op het platform van Mark Zuckerberg.
‘Valt er nog wat te lachen? O, zeker wel, als je de humor maar wilt zien. Uitgerekend op de dag dat ik mijn lesboeken Frans inlever, omdat ik – definitief – de handdoek in de ring heb gegooid als docent Frans voor middelbare scholieren, wordt op de school die ik nu de rug toekeer de dag van de Franse taal gevierd.
Toen ik vanmorgen de school binnenstapte om de Grandes lignes-boeken te retourneren, grijnsde mij onderstaande poster tegemoet. ‘Laten wij de Franstaligheid vieren!’ Ja zeg, laten we dat doen! Maar dan moeten jullie wel allemaal meedoen, oké?
Kan het ironischer? Deze tiende november is een kille, grijze dag, maar dit ironische knipoogje van het lot geeft me toch een warm gevoel.’
Hierna heb ik nog één keer geprobeerd als leraar Frans in het middelbaar onderwijs. Het was in de tijd dat ik nog (sporadisch) solliciteerde, onderhand alweer bijna vier jaar geleden. Daarna ben ik met een loopbaanconsulente in contact gekomen die mij stellig afraadde daar nog verder energie in te steken; volgens haar moest ik gaan netwerken. En dat heb ik gedaan – met succes. Doch dit geheel terzijde.
Goed, terug naar mijn allerlaatste sollicitatie als leraar Frans in spe. Via een detacheringsbureau had ik de aanbieding voor dit gesprek gekregen. Het ging om een deeltijdbaan voor – naar ik mij meen te herinneren – hooguit twee dagen. En dat in de hogere klassen van een gymnasium, oftewel: voor een leraar Frans de crème de la crème, om even in de Franse sfeer te blijven.
Op papier was dit dus – zelfs voor mij die twee bepaald onprettige ervaringen als docent Frans in diverse havo/atheneumklassen had gehad – dus het neusje van de zalm: hogere klassen, gymnasium, wat wil je als leraar nog meer? Dus maakte ik mezelf wijs dat dit voor mij een uitgelezen kans was.
Nou nee, dus. Op de dag van het sollicitatiegesprek fietste ik naar de plaats van bestemming zoals ik vroeger naar de tandarts reed: met een draaierig gevoel in mijn maag, waarbij ik iedereen die mijn weg kruiste benijdde: waar ze ook heen gingen, ik had blindelings met ze willen ruilen.
Niet de optimale geestesgesteldheid voor een ‘Yes, tsjakka-ik-ga -het-doen!’- gesprek. En dat werd het ook niet. Na krap aan een half uur maakte de conrector, die er samen met twee leraressen Frans bij had gezeten, vrij abrupt een eind aan het onderhoud: ‘Goed, ik heb wel genoeg gehoord.’ Hij had zijn kandidaat wel geschoten en wilde niet langer zijn tijd verdoen.
Meteen toen ik buiten stond heb ik gebeld met het detacheringsbureau met de mededeling dat ik van de baan afzag. En daarmee sloot ik mijn weinig glansrijke carrière als leraar Frans aan het middelbaar onderwijs voorgoed af. En nu, na bijna vier jaar, heb ik daar altijd nog geen seconde spijt van gehad.
