Bij de uitgang
van het crematorium
stond een piepjong meisje
ingezet als tegenspeelster
van de dood.
Ze deelde gedenkprentjes uit
waarop stond
hoe de familie graag wilde
dat hij naar buiten trad.
Beide armen in de lucht
alsof hij onzichtbaar gewicht
moeiteloos optilde. Tjoep.
Hij had de zee
achter zich staan.
Dat was toen overal
nog zomer heerste.
Even later
zat ik alweer zonnestralen te slurpen
morste uit beide mondhoeken.
Lachend.
Ik moest me schamen
voor het verspillen
van zoveel overvloed.
Maar dat deed ik niet.
Hij zou het me
verboden hebben.
© André Degen
