‘Oudere werkzoekenden komen ondanks de krapte op de arbeidsmarkt nog steeds moeilijk aan een baan. Veel bedrijven willen geen risico’s nemen en kiezen liever voor jongere kandidaten om hun vacatures te vervullen’, lezen we in een artikel op nu.nl van enkele dagen geleden.
Hé, waar hebben we dat eerder gehoord? Ik heb het er ook meerdere keren over gehad op dit weblog, onder andere in 2014 en in 2015: als je de vijftig gepasseerd bent, dan is het haast onmogelijk om weer aan de bak te komen. Want als werkzoekende die al meer dan een halve eeuw op deze aardbol rondloopt, loop je tegen hardnekkige vooroordelen op.
Vijftigplussers zouden ’te duur’ zijn, ‘overgekwalificeerd’, ‘niet flexibel’ en ‘vaker ziek’. Of – die heb ik één keer te horen gekregen – de vijftigplusser zou niet meer mee kunnen komen, niet opgewassen zijn tegen de snelle wereld die bedrijfsleven heet. Tsja.
Ik heb wat vacaturesites afgestroopt, gemaild, gebeld, de blaren op mijn tong gepraat, alles zonder resultaat. Totdat een even aardige als resolute loopbaanbegeleidster kordaat tegen mij zei: ‘André, stop toch met solliciteren. Ga netwerken.’ En dat heb ik gedaan. Eerst als freelancer en vervolgens als zzp’er. Met uiteindelijk het gewenste resultaat: werk.
Het bestaan als zzp’er is onzeker (maar ach, is het hele leven niet onzeker?), de tarieven zijn mager en bij ziekte of vakantie krijg je geen cent, maar ik weet het te rooien en ik doe werk dat ik leuk vind. Oftewel: ik heb geen reden om ander werk te zoeken.
Maar – o ironie – ruim een maand geleden werd ik gebeld door een uitzendbureau met de vraag of ik belangstelling had voor een baan in het bedrijfsleven waarbij mijn kennis van het Frans van pas kwam. Ik kon allicht eens gaan kijken en als het mij wat leek, zou ik een (lastige) afweging moeten maken, zo redeneerde ik. Vandaar dat ik te kennen gaf dat ik inderdaad interesse had in die baan.
Omdat ik wist dat zeven, acht jaar geleden mijn leeftijd al zo’n issue was, zei ik nu uit mezelf maar: ‘Even voor de goede orde: ik ben wel 59, hoor!’ Dat was geen bezwaar, er werd niet naar leeftijd gekeken. Tenminste, dat zei men.
Om een lang verhaal kort te maken: ik mocht zelfs op sollicitatiegesprek, pardon, kennismakingsgesprek komen, dus het had nog wat kunnen worden, ware het niet dat ik mijzelf heb teruggetrokken uit de procedure, vanwege…, eh, vanwege ‘incompatabilité de caractères‘ (niet samengaan van karakters)… Waar dat precies op slaat, laat ik maar even in het midden.
Ik wil deze bijdrage besluiten met een indirecte oproep, die ik zeven jaar geleden ook al deed, aan het Nederlandse bedrijfsleven om toch vooral wél vijftigplussers aan te nemen:
‘Beste werkgevers van Nederland, wij vijftigplussers nemen met minder loon genoegen, we zijn echt niet star, we zijn geen job hoppers, dus trouw aan jullie organisatie, en we zijn aantoonbaar minder vaak ziek dan jongere werknemers. En bedenk als je ons in dienst neemt: je hoeft voor ons geen extra kosten te maken voor een veertigjarig jubileum.’
