Vandaag (24 mei 2023, de laatste dag die ik als vijftiger beleef, maar daar wil ik het liever niet over hebben) stuit ik in De Volkskrant op dit artikel met de niet bepaald pakkende kop: ‘De revival van het Europese spoor is nog niet in zicht, maar de nachttrein naar Berlijn rijdt tenminste weer’. En daardoor moest ik terugdenken aan de reizen die ik zelf in een andere nachttrein, de autoslaaptrein heb gemaakt.
Voor de trajecten die ik per autoslaaptrein heb afgelegd zou reischroniqueur Paul Theroux zijn neus hebben opgehaald: Den Bosch – Bologna, Düsseldorf – Villach en Düsseldorf – Narbonne, dat zijn natuurlijk geen baanvakken waarmee een beetje reiziger thuis kan komen.
Maar ik denk met veel plezier terug aan mijn ‘nachten tussen de rails’. Om de reistijd per auto met een peuter/kleuterzoon naar onze vakantiebestemming te bekorten, besloten mijn vrouw en ik indertijd enkele keren de autoslaaptrein te nemen. Respectievelijk naar dus Bologna, Narbonne en Villach.
Het was aangenaam om met ons drieën een piepklein compartiment te delen, inclusief nog kleinere hoekdouche, opklapbedden en een door een steward in je compartiment gebracht ontbijt in ‘vliegtuigverpakking’.
Ons avondeten namen we in het restauratierijtuig en het was elke keer weer een belevenis, terwijl je in je ravioli of je salade zat te prikken, het landschap aan je voorbij te zien glijden. Immers, wanneer dineer je nu met zo’n prachtig, stromend decor op de achtergrond?
Maar het mooiste was natuurlijk onderweg te zijn met een stuiterende peuter/kleuter die er ook om middernacht nog niet over peinsde om te gaan slapen. Veel leuker dan in horizontale positie je ogen te sluiten was, in verticale positie met wijd open ogen, via het trapje naar je vader te klimmen die op de eerste verdieping van het stapelbed lag. Of van onderen te roepen: ‘Papa, ben je d’r nog?’ En dat net zo lang vol te houden tot er een antwoord kwam. Ja, papa was er nog; alleen probeerde hij net te slapen…
Afgezien van de ‘woelingen’ van een overactieve peuter/kleuter die je uit de slaap hielden, was een ongestoorde nachtrust in een coupé in een autoslaaptrein sowieso een verre droom: de hele nacht werd je heen en weer geschud in je couchette. Voeg daarbij het constante, luide geknars van de treinwielen op de rails en het moge duidelijk zijn dat van een ongestoorde nachtrust niet echt sprake kon zijn. Tsja, reizen is afzien…
Ondertussen is de populariteit van autoslaaptreinen behoorlijk afgenomen en er rijdt nog maar een beperkt aanbod aan deze speciale treinen er is mijn zoon inmiddels getransformeerd van een stuiterende peuter/kleuter in een actieve jongvolwassene.
Oftewel: de tijden van de auto/train zijn voorbij – waarschijnlijk voorgoed. Niet dat dat zo dramatisch is, maar dat neemt niet weg dat ik met weemoed terugdenk aan die reizen per spoor waarbij je – weliswaar niet bepaald uitgerust – toch maar mooi 1000 kilometer was opgeschoten, zonder dat je er zelf iets voor had hoeven doen.
En, hoewel ik aan het begin zei dat ik het er niet over wilde hebben, weemoed omdat ik morgen zestig word en er bijna vijftien jaar liggen tussen de laatste keer dat ik de autoslaaptrein nam en deze vierentwintigste mei 2023.
