Vandaag (1 september 2024) heb ik het – voor mij – allerlaatste traject van het Pieterpad gelopen. Eind april liep ik op één dag van Groningen naar Zuidlaren (26 kilometer) en dat was voor mij het eennalaatste stuk van de langeafstandswandeling van Pieterburen naar de Pietersberg bij Maastricht.
Zoals ik in een eerdere weblogbijdrage over het Pieterpad schreef: ‘Ik heb inmiddels met goede vriend C. het hele Pieterpad gelopen (nou ja, op twee trajecten na: Groningen – Zuidlaren en Zuidlaren – Rolde, maar dat zijn twee afstanden die ik vanuit mijn woonplaats kan doen en ik kan dan met de bus weer terug naar het beginpunt gaan)’.
Goede vriend C. en ik waren niet bij een van de beginpunten van het Pieterpad gestart (Pieterburen of Maastricht/De Sint-Pietersberg); nee, wij hadden de route te hooi en te gras gelopen: in 2005 waren we begonnen in Hardenberg en daarna naar het zuiden afgezakt. In 2011 liepen we van Pieterburen naar Groningen, maar daarna pakten we de draad weer op in Doetinchem. Vanaf daar ging het met de nodige tussenpozen in één lijn door naar het eindpunt en in november 2018 tikten goede vriend C. en ik De Sint-Pietersberg aan.
En vanaf 2019 tot en met mei 2023 deden we de trajecten tussen Groningen en Ommen die we nog niet gehad hadden. Oftewel: we ‘deden maar wat’; voor de puristen onder de Pieterpad-lopers was dit geen manier van doen natuurlijk; zij lopen de route van noord naar zuid of van zuid naar noord keurig in een rechte lijn.
Maar goed, op mijn manier had ik dus, in een tijdsspanne van negentien jaar, het Pieterpad volbracht. Het laatste gaatje was gedicht, het laatste loshangende draadje was afgehecht.
Met goede vriend C. ga ik nu verder met het lopen van het Marskramerpad, waarvan we al ettelijke trajecten hebben gehad. Maar het Pieterpad is me in de loop van die negentien jaar dierbaar geworden en ik denk met veel plezier terug aan de loopsessies die ik in die tijd met goede vriend C. tussen Pieterburen en de Sint-Pietersberg heb gehad.
