Oost west…
Ik gluur over de schutting kijk naar het malse gras van de buurvrouw gelukkig even groen als dat aan mijn kant.
De Taj Mahal verschiet van kleur!
De Taj Mahal zoals we haar willen zien: smette- loos wit. Niet echt brekend nieuws, dat geef ik toe, en de meeste Volkskrant-lezers zullen eroverheen gelezen hebben, maar mijn blik bleef haken aan dit bericht: de Taj Mahal, het mooiste mausoleum ter wereld, hét symbool van India en al sinds…
Signatuur
Toen de dementie mijn vader zachtjes bij de hand nam moest hij nog één keer zijn handtekening zetten achter op een nieuwe betaalpas. Vanuit mijn ooghoeken hield ik hem in de gaten: zijn rechterhand met daarin de stift met onuitwisbare inkt bungelend in een vacuüm. Vanuit die gewichtloze hoogte landde…
Een winkel bij u voor de deur!
Wie kent hem nog, de S.R.V.-man? Het stond een paar dagen geleden in De Volkskrant, maar ik wil er vandaag (23 april 2018) toch nog even op terugkomen: een artikel over het fenomeen S.R.V. (daarvoor heb ik een weblogbijdrage van anderhalf jaar geleden enigszins aangepast, maar daar zal niemand over…
Een dag in drank gedrenkt
De vissersplaats Câmara de Lobos op Madeira De columns van Arthur van Amerongen mogen zich altijd in mijn warme belangstelling verheugen. Zoals hij zijn jaren van hoeren en snoeren beschrijft, in stevige taal, waarbij hij menigmaal zijn moedertje of vadertje erbij roept en zich afvraagt wat die wel van zijn…
Projectie
Mam, nu wij niet langer op de zoneweide liggen de badlakens verschoten zijn jouw jurk uitgelopen zie ik dat ook jouw jeugd blootstond aan de camera verkleedkleuren in optocht de projector schroeit het stof weg niet te lang stilstaan bij een dia anders brandt hij door als het donker maar…
Met de lessen van een goede leraar doe je een leven lang
Met zo’n juf wordt de schuine zijde van een recht- hoekige driehoek wel héél schuin. Vandaag (15 april 2018) lees ik de extra Volkskrant-bijlage ‘Werken in het onderwijs’. Daarin staat de bijdrage Ode aan de leraar van Volkskrant-correspondent Olaf Tempelman. De strekking van het stuk is eigenlijk simpel: ‘Als de…
Dood zijn, niks voor mij
Op mijn begrafenis geen muffe koffie maar gulgeelgranen stromen waarin de zon zich uitleeft. Op die dag mag iedereen zich zat heffen op mijn kosten; ik deel uit met kouwe maar gulle hand. Ik in m’n kist het deksel nog niet dicht zonnedakje open naar het licht. Bij het ‘André,…
Ik was negentien en in Parijs…
Een rekening uit lang vervlogen tijden Soms is een flard muziek, een woord, een vleugje parfum genoeg om het geheugen in gang te zetten. Net als het kinderwindmolentje dat ik in Leek op de kermis kreeg aan een zuchtje wind genoeg had om al zijn kleuren in de rondte te…
Hondse trouw
Zo zachtmoedig kunnen mensenogen niet kijken vooral niet bij de laatste injectie. De eennalaatste die de voordood inbracht verdreef eindelijk jouw pijn; je ogen verschoten ervan terug tot hun rustkleur. Je liet je gedwee de dood injagen en keek mij die dat meehielp te doen dankbaar aan. © André Degen