Ga me nou niet zeggen dat hij doping gebruikt en dat hij ook aan matchfixing doet!
Het leven is een voortdurende ontluistering. Je gelooft eerst in Sinterklaas; die blijkt dan niet te bestaan (hetzelfde proces doorlopen sommige mensen bij God). Vervolgens blijkt je vader toch niet de held te zijn waarvoor je hem altijd hield. En zo schrijdt de onttovering maar voort in ons bestaan. We worden onder valse voorwendselen het leven binnengelokt en als je teleurgesteld om je heen kijkt, blijkt er geen weg terug meer te zijn.
Goed, daar ben ik aan gewend geraakt. Mijn onschuld heb ik afgeschud en vele illusies overboord gegooid. Maar nou lees ik vandaag (25 november 2014) dit. Matchfixing! Een wat gewichtig woord voor de kluit belazeren. En dat in mijn zo geliefde sport, tennis! Goed, in de lagere regionen, maar toch. Een voormalig Interpol-agent zegt onheilspellend: ‘De spelers kunnen daar doorbreken. Als ze zich eenmaal hebben ingelaten met malafide praktijken, blijven ze chantabel in het grote circuit.’
Daar krijg ik de rillingen van. Je moet er toch niet aan denken dat een prachtige Grand Slam-finale (Federer – Djokovic, ik noem maar een) ‘verkocht’ blijkt te zijn. Ik wist dat wielrennen al jaren zwaar besmet is, maar bij het tennis koester ik nog altijd de illusie dat het een ‘schone’ sport is. Temeer omdat onder andere mijn held Roger Federer in dat circuit juist aandringt op strengere dopingcontroles. En dat zou hij toch echt niet doen als hij zelf stijf stond van de nandrolon.
Laat me tenminste die ene illusie nog koesteren… Ik zou er haast van gaan bidden.
