Vandaag (7 juli 2019) werk ik de weekendeditie van De Volkskrant door. Daarbij stuit ik op de column Ieder kind verdient een zenuwslopende, onvergetelijke eindmusical in groep 8 van Aleid Truijens. En daardoor moest ik onmiddellijk terugdenken aan drie jaar geleden.
Mijn zoon zat toen in groep 8 en zou dus het jaar daarop naar de middelbare school gaan. Nog eenmaal zou hij meespelen in een musical die door zijn hele klas zou worden opgevoerd.
Een musical/toneelstuk is het traditionele einde van het schooljaar op de basisschool. Nu was het niet alleen het afscheid van het schooljaar maar tevens de afsluiting van de hele basisschooltijd. En dat was wel even slikken. Voor de ouders, dan wel te verstaan. ‘Weinig gebeurtenissen zijn zo ontroerend.’ schrijft Truijens en daar kan ik het wel mee eens zijn.
Bij het weemoedige slotlied Skyhigh bedacht ik: voor de laatste keer zijn de kinderen van groep 8b samen op een podium; nooit weer zullen ze zo bij elkaar staan.
Dat is misschien niet dramatisch, maar het is ontegenzeggelijk zo. Eenieder gaat zijn of haar eigen weg en alleen bij toeval en dan nog vluchtig zullen hun levens langs elkaar strijken. De periode samen is onherroepelijk voorbij.
Nog één maal zingen ze als uit één keel: ‘Ik zal het nooit vergeten / De tijd die ik hier had / Ik zal altijd blijven denken/ Aan de school waar ik op zat / De tijd is nu gekomen / We gaan hier nu vandaan / De tijd is nu gekomen / Om een nieuwe weg te gaan.’
Wat zal er van hen worden, zullen ze het vinden in het leven? Maar goed dat ze geen weet hebben van wat hun allemaal boven het hoofd hangt, al dat soort gedachten schoten door mijn hoofd toen ik mijn zoon samen met zijn klasgenoten het slotlied zag en hoorde zingen.
Mijn zoon had heel veel zin in de nieuwe school en in de weken voorafgaand aan het nieuwe schooljaar was hij druk bezig met het alvast inpakken van zijn speciaal voor de nieuwe school gekochte rugzak. Hij was de basisschool duidelijk ontgroeid en toe aan – o nee, ik moet het vreselijke woord hier gebruiken, het kan niet anders – een nieuwe… uitdaging.
De harde werkelijkheid haalde hem echter al snel in, want al na enkele weken brugklas klaagde hij dat hij ‘hoerig veel huiswerk’ had en het trotse inpakken van zijn rugzak maakte al snel plaats voor de dagelijkse verzuchting dat ‘zijn rug haast brak van het tillen van zoveel boeken’.
En nu ik deze woorden schrijf zitten zijn dagen er bij de school die hij met zoveel overtuiging had uitgezocht er bijna op, want de kans dat hij nog overgaat is zo goed als nihil en zitten blijven lijkt in zijn geval geen goede optie.
Ik weet wel, het is allemaal geen drama, maar het vervult me wel met melancholie dat een schoolcarrière, die zo enthousiast begon, al na drie jaar wordt afgebroken.
