Eergisteren (29 mei 2022) kwam ik dit bericht tegen: een vliegtuigje was ‘waarschijnlijk neergestort’; twee dagen later weet The Kathmandu Post (wie heeft er geen abonnement op?) te melden dat het toestel van Tara Air zich tegen een berghelling te pletter heeft gevlogen.
Gisteren waren al veertien lichamen van de in totaal tweeëntwintig inzittenden gevonden en als je naar de foto in het nieuwsbericht van RTL Nieuws kijkt, kun je je niet voorstellen dat ook maar één iemand die crash overleefd heeft. Zo krijgt de populaire benaming voor een vliegtuig ‘kist’ wel een wrange bijklank.
Dit vliegtuigongeluk had mijn speciale aandacht, aangezien ikzelf in 1994 ook op die route heb gevlogen, weliswaar in de tegengestelde richting: in de herfst van 1994 vloog ik van Jomsom naar Pokhara.
Hoewel ik me realiseerde dat er veiligere luchtvaartmaatschappijen bestonden dan Nepal Airways, was ik me er indertijd niet echt bewust van dat het vliegtuig nemen in Nepal werkelijk levensgevaarlijk was; goed, het vliegveld van Jomsom vanwaar ik destijds vertrok was onverhard en bij het taxiën roffelden de keien tegen de onderkant van het vliegtuig.
Toen we eenmaal in de lucht hingen, genoot ik meer van de prachtige panorama’s dan dat ik stilstond bij het reële gevaar dat we liepen. Het vliegtuigje scheerde vlak langs de bergwanden en als ik toen had geweten dat een vliegtuigmotor op ijle hoogten minder goed functioneert, dan had ik daar niet zo rustig zitten rondkijken.
Het toestel waarin ik het traject Jomsom – Pokhara aflegde was zo smal dat je vanaf mijn zitplaats ongehinderd de cockpit een paar meter naar voren kon binnenkijken. Ergens halverwege de vlucht gaven de piloot en de co-piloot elkaar een hand. Alsof ze elkaar feliciteerden met het feit dat ze de halve vlucht toch maar goed doorstaan hadden samen. In mijn vakantiedagboek schreef ik dat ik dat ‘grappig’ vond, maar met de kennis van nu zou ik daar toch anders over oordelen…
