Het is duidelijk dat dit meisje haar vakantie intens beleeft.
We zijn allemaal (nou ja, bijna allemaal…) alweer druk aan het werk en de zomervakantie lijkt alweer ver weg, als een bergketen die in de verte verwaast in heiigheid, maar vandaag (20 september 2016) wil ik graag nog even aandacht besteden aan een vakantie-topic: kinderen beleven vakanties veel intenser dan volwassenen denken, lees ik. Dat is onderzocht door dé autoriteit op dit gebied TradeYourTrip en dan is het WAAR.
Wij volwassenen zoeken tijdens de zomervakantie ontspanning en afleiding van de beslommeringen van alledag, terwijl kinderen diezelfde periode juist benutten om sociale contacten op te doen. Maar liefst vier op de vijf kinderen geeft aan nieuwe vriendjes en vriendinnetjes op te doen tijdens het verblijf op het vakantieadres.
Dat kinderen vakanties intensief beleven kan ik beamen. Hoewel je het nu niet meer zou zeggen, ben ik zelf ook kind geweest. En in mijn jeugd zakte ik met mijn ouders elke zomer af naar het zonnige zuiden. Zo ook in 1972.
We stonden in die zomer van 1972 op een camping in Saint Claude, in de Jura. Vanaf onze staanplaats had je uitzicht op een berg.
Op een zekere middag hoorden we (mijn ouders en ik) het gegier van autobanden, overduidelijk van iemand die uit alle macht probeerde zijn auto op de slingerende bergweg te houden en niet uit de bocht te vliegen.
Dat dit niet lukte, bleek even later toen wij dikke, zwarte rookwolken achter de bergwand omhoog zagen kolken. Ik kan me nog vaag herinneren dat mijn vader met een Franse buurman opgewonden naar dit tafereeltje stond te kijken.
Het was lang voor de tijd van de mobiele telefoons, dus het zal vrij lang geduurd hebben voordat de hulpdiensten ter plekkke waren.
Na al die jaren kan ik me uiteraard niet meer herinneren hoeveel tijd er zat tussen het opdoemen van de zwarte rookwolken en de sirene van een brandweerauto, maar voor mijn gevoel was het minimaaal tien minuten à een kwartier. En al die tijd brandde de in het ravijn gestorte auto. De overlevingskansen van de onfortuinlijke automobilist leken me nihil.
Het was het eerste jaar dat ik een vakantiedagboek schreef (ik was negen), maar gek genoeg kan ik daarin geen enkel spoor, geen enkele toespeling vinden die erop wijst dat dit ongeluk mij heeft aangegrepen. En dat moet toch wel het geval geweest zijn, want nu, vierenveertig jaar later, herinner ik het me nog.
Dus, terugkomend op de stelling van het onderzoek ‘Kinderen beleven vakanties veel intenser dan volwassenen denken’, kan ik zeggen dat dit ook voor mij wel op lijkt te gaan. Maar ik had liever gehad dat het had gegolden voor een aangename vakantieherinnering.
