Gisteren (17 december 2022) was ik samen met mijn gezin in Leer voor mijn jaarlijkse kerstuitje. Käsekuchen eten in een konditorei, Glühwein nippen bij een houten kerstmarktbarakje en happen in een broodje Bratwurst bij een gelijksoortig barakje, dat werk.
Er was namelijk een kerstmarkt in Leer, zoals in veel Duitse steden, maar dat was niet eens de belangrijkste reden om erheen te gaan; ik ga al sinds jaar en dag met vrouw en kind naar ‘de poort van Oost-Friesland’ (zoals de stad zichzelf noemt), om er kleren te kopen en Duitse boeken in te slaan. En om te kopen wat er maar aan aantrekkelijks voor ons interieur voorbij komt. Burgerlijk vermaak, kneuterig, maar stiekem ook leuk en gezellig.
Het aparte (of ronduit idiote, zo je wilt) is dat we ieder jaar (bijna) precies hetzelfde doen, maar dat het ieder jaar toch weer heel erg gezellig is: parkeren in het City Parkhaus (dat sinds kort Parkhaus Leffers-City blijkt te heten), dan uit de parkeergarage oversteken en meteen warenhuis Ceka induiken, daaruit de hoofdstraat in, rechts afslaan, even boeken zoeken in Thalia, verder naar konditorei Antik, daar gebak eten, Sechskornbrot (‘oder etwas Ähnliches’) kopen bij een bakker daar schuin tegenover, kleren kopen in Engbers en Leffers en tot slot eten en drinken in Café extrablatt.
Ongelooflijk dat zoiets na al die jaren leuk blijft. En toch is het zo. Traditioneel was het deze zaterdag grijs, steenkoud weer en dat past prima bij de kerstmarkt. Het wordt vroeg donker, waardoor de rijen lampjes die om de barakjes zijn gedrapeerd goed uitkomen. De Glühwein smaakt extra goed en je moet je handen om de mok met gloeiwijn vouwen om nog enigszins warm te worden. Precies zoals het hoort.
De zingende elandenkop bij Zum singenden Elch mochten we natuurlijk ook dit jaar niet missen; melig, maar stiekem ook wel grappig. En ik moet zeggen dat de stemming bij het winkelend, etend en drinkend publiek uitstekend was; men praatte geanimeerd, men lachte uitbundig en ik zag geen enkele Ausschreitung.
Ik ben op zich niet dol op mensenmassa’s, maar de drommen mensen die zich door de Mühlenstraße persten benauwden mij niet. Wel schoot even de gedachte door mij heen: als er maar geen ‘Allahu Akbar!’ roepende fanaticus voortijdig een illegaal vuurwerk ontsteekt.
Hoewel de dag niet in dat teken stond, zweemde er bij mij wel een vleugje weemoed door deze dag: onze zoon is achttien en wilde nu nog mee. Maar de kans is natuurlijk groot dat hij dat volgend jaar niet meer wil (wat uiteraard zijn goed recht is) en dan is er weer een periode afgesloten.
