Twee lichamen geleden
hadden wij hier
een liefde begaan
Op de tijd verstoven woorden
lagen uit
in tot aarde weergekeerde
wolkenformaties.
Nu, op stukgelopen paden,
keken wij het geluk in de rug.
Rondom ons
klonk de verte dichterbij.
Achter de coulissen
reden treinen
mensen uit elkaar.
In de takken hingen
de spinsels van weleer.
In de struiken lagen nog
onzichtbaar de strikken.
Everzwijnen
dolle schatgravers
hadden de aarde gekeerd.
Vliegtuigjes met hun sleepreclame
onderschreven de grote leegte.
Op een buizerd na
die onze stiltes bijeen riep
hadden wij het landschap
sprakeloos gekregen.
Op de branding der bossen
werd ons het laatste licht
uit de ogen gespoeld.
Onze grafheuvel was opgericht
al in de tijd
dat wij beiden
nog geen naam mochten hebben.
© André Degen
