Ik wil graag geloven dat Astrid, de door mijn vader zo geliefde Duitse herder, er zo uit heeft gezien.
© plazilla.com
Vandaag (27 april 2016) lees ik dit feel good-bericht op nu.nl: hond wordt afgestaan aan nieuwe baas, hond loopt honderden kilometers terug naar oude baas, oude baas is vertederd door zoveel trouw, en tot besluit stuurt hij de hond niet nog een keer de laan uit. Eind goed, al goed, iedereen blij.
Het deed mij denken aan een vergelijkbare, helaas minder goed verlopen terugkeer van een trouwe viervoeter. Het ging om de Duitse herder Astrid, lievelingshuisdier van mijn vader.
Op een kwade dag besloot zijn moeder , om duistere redenen, die hond terug te geven aan haar oorspronkelijke eigenaar. Mijn vader was daar als veertienjarige jongen uiteraard kapot van, want hij was stapeldol op dat beest.
Het verhaal wil dat Astrid wegliep van huis, om mijn vader weer op te zoeken. Maar in plaats van de twee te herenigen besloot mijn oma het dier zonder pardon nog een keer de laan uit te bonjouren.
Tot op hoge leeftijd zat deze wrede scheiding mijn vader dwars. In mijn aanwezigheid heeft hij zelfs, behoorlijk heftig, een keer ‘Dat was een jeugdtrauma, moeder!’ in mijn oma’s gezicht geslingerd, maar geheel conform haar stijl besloot mijn oma daar niet op te reageren; een woord van spijt kwam er zeker niet over haar lippen.
Uit woede hierover – en uit solidariteit met mijn vader – schreef ik jaren geleden onderstaand gedicht:
De hond en mijn oma
Toen mijn vader veertien was
verloor hij zijn lievelingshond;
zijn moeder gaf het beest terug
aan de oorspronkelijke eigenaar.
De hond is zelfs een keer
helemaal teruggelopen;
ruim tweehonderd kilometer
moest genoeg zijn
om buiten het bereik
van slaag te blijven.
Maar ook dat maal
wees mijn oma hem de deur.
Mijn vaders verdriet hierom
overleefde het dier ruimschoots.
Mijn oma werd
helaas erg oud.
Onbeweeglijk ligt zij
in haar graf.
Hoeveel wormen ook
vraten aan haar
de worm der wroeging
zat daar niet bij.
Nu haalt mijn vader
vanaf zijn vaste bankje
voor het tehuis
elke hond aan die voorbijkomt
en die zich door hem aaien laat.
‘Zo, ben je dan teruggekomen
bij de baas?
En nou niet weer
weglopen, hè?
Beter dan hier
kun je het niet krijgen.’
© André Degen
Het is dat ik niet in een hiernamaals geloof, anders hoopte ik dat mijn vader en Astrid nu herenigd zijn en mijn vader Astrid laat rondrennen op de Eeuwige Jachtvelden.
