De bijsluiter, normaal iets wat we Verpakking van Lariam
niet of nauwelijks lezen, maar in het
geval van Lariam had hij mijn speciale
belangstelling. Van de geel gemarkeer-
de bijwerkingen had ik in China alle-
maal last.
Het weekend is bij uitstek geschikt om eens uitgebreid de krant te gaan lezen. Zo lees ik vandaag (3 juni 2018) dit artikel : het antimalariamiddel Lariam ligt andermaal onder vuur. Andermaal, omdat – weten we het nog? – ‘onze jongens’ in Cambodja in 1992 en 1993 tijdens een vredesmissie in Cambodja deze ‘killerdrug’ slikten als profylaxe tegen de moeraskoorts en daar behoorlijk last van kregen.(zie de vijfde alinea van het artikel dat verschijnt als je op de link klikt).
In het Volkskrantartikel ‘Geen malaria, wel depressief – over de bijwerkingen van malariamiddel Lariam’ gaat het om de moeder van een wetenschapsjournaliste die na kortstondig gebruik van Lariam depressief wordt, terwijl ze vóór het slikken van de mefloquinetabletten geen tekenen van neerslachtigheid vertoonde.
De moeder van Desiree Hoving lijkt niet alleen depressief, maar het heeft er ook alle schijn van dat ze (tijdelijke) dementieverschijnselen vertoont, want op de vraag van haar dochter of ze weet of ze drie keer per dag eet, antwoordt de moeder: ‘‘Nee, ik weet niet eens meer hoe ik moet koken.’
Het artikel voerde mij terug naar de zomer van 1996 (ja, jongens en meisjes, ik ben op een leeftijd gekomen dat ik zomaar meer dan twintig jaar terug kan gaan in mijn herinnering). Ik ging toen met mijn levensgazelle vijf weken naar China, waarbij wij ook gebieden zouden aandoen waar je je moest beschermen tegen malaria.
Mijn vrouw en ik slikten toen, op aanraden van de GGD, als profylaxe Lariam (Paludrine-pillen heetten ‘niet effectief’, want ’te licht’ te zijn).
De vakantie in Het Rijk van het Midden was nog maar goed en wel begonnen of ik kreeg een vreselijke ‘Lariam-aanval’: in de nacht van 16 op 17 juli 1996, zo lees ik in mijn vakantiedagboek, ‘was ik overgeleverd geweest aan de vreselijkste angsten, de somberste waandenkbeelden en de meest lugubere visioenen.’
Ik doorwaakte ‘een helse nacht zoals ik er nooit weer een hoop mee te maken,’ schreef ik toen. Ik was bang dat er een adertje in mijn hoofd zou knappen, de vreselijke angst bang kwelde mij hier gek te worden, in een Chinees psychiatrische kliniek te belanden en mijn dierbaren nooit meer terug te zien.
Ja, nu, ruim twintig jaar later, met een brein waaruit de Lariam gelukkig al lang en breed is weggetrokken, kun je schamper gniffelen om zulke gedachten, maar ze waren op dat moment zeer reëel en heel beangstigend.
Gelukkig heb ik niks blijvends van het gebruik van Lariam overgehouden, maar ik heb mijzelf plechtig beloofd nooit meer Lariam te slikken. Het middel moet niet erger worden dan de kwaal.
