Op deze totaal vermiezerde dag (9 november 2019, wat een contrast met het zonnige gisteren!) lees ik dit artikel in De Volkskrant. Hardlopen, altijd goed voor een lekkere discussie. Net zoals voetbal. Of het weer.
Er worden vele dingen beweerd over deze edele sport (die bij sommige mensen zomaar kan uitgroeien tot een hobby…). Zo werd onlangs nog gesteld dat per week 50 minuten joggen (sjokken) evenveel gezondheidswinst zou opleveren als drie, vier keer in de week op tempo hardlopen. Dat stond in het British Medical Journal en dan is het WAAR.
‘En belangrijker, meer sporten levert geen extra winst voor je gezondheid op’, zo delen de tien (!) auteurs (kunnen jullie wel, met z’n allen?) van dat medisch verantwoorde artikel een dreun uit aan de serieuze sportbeoefenaars (waartoe ikzelf ook behoor) die drie, vier keer per week hun joggingschoenen aantrekken voor een rensessie op snelheid.
Maar goed, even terug naar dat Volkskrant-artikel ‘Lopers, laat je niets wijsmaken: vijf ‘hardloperswijsheden’ onder de loep’ van wetenschapsjournalist én hardloopster Mariska van Sprundel (ik had eerlijk gezegd nog nooit van haar gehoord, maar dat zal ongetwijfeld liggen aan mijn bekrompen wereldbeeld, want ze schrijft, aldus haar eigen website, al jaren voor Runner’s World.
In het artikel wil ze enkele hardnekkige misverstanden over de edele kunst van het rennen ontzenuwen. ‘Loperswijsheden noemt ze de vaak onbewezen verhalen (die maar blijven circuleren) over schoenen, voeding, kleding en blessures.’
Mythe nummer één die beslist moet sneuvelen is: dat je met persoonlijk aangemeten schoenen blessures kunt voorkomen. Dat schijnt te liggen aan de nogal belabberde samenstelling c.q. opbouw van onze voet; die rammelt nogal, waardoor het geheel in de loop (no pun intended) der tijden zeer blessuregevoelig is geworden.
Je zou kunnen zeggen dat onze voet een evolutionaire miskleun is of, zoals de Amerikaanse paleo-antropoloog Jeremy de Silva de ontwikkeling van onze voeten door de eeuwen heen verwoordt: ‘Evolutie is in de weer geweest met plakband en paperclips.’
‘De wetenschap is hierin onverbiddelijk: er bestaat geen bewijs dat die moderne, op maat gemaakte schoenen blessures helpen voorkomen’, zo gaat het ontzenuwartikel van Van Sprundel verder.
Nu ben ik een groot aanhanger van de wetenschap. Ik wil niet zeggen dat ik er een ‘heilig geloof’ aan hecht, maar in deze tijd van fact free gekrakeel (met voorop in die kakelparade de staats- en wereldgevaarlijke D. Trump) biedt de nuchtere wetenschap een geruststellend baken, een rots in de branding, opgebouwd uit vaststaande feiten.
‘De filmpjes die worden gemaakt in hardloopwinkels, bedoeld om klant en voet en schoen te matchen, suggereren een zweem van wetenschap die er niet is’, zegt Van Sprundel.
Waarna er een ontnuchterend relaas volgt over de analyse die Van Sprundel op haar eigen bewegingsapparaat liet uitvoeren in het bewegingslaboratorium van de universiteit van Leuven (lees: dus wetenschappelijk verantwoord). De ontluisterende uitkomst: haar enkels bleken zich in de dure schoenen net zo te gedragen als in de goedkope variant die ze bij Scapino had gekocht. Mmm…
Meteen dacht ik aan mijn eigen ervaringen in winkels waar ze hardloopspullen verkopen. Ja, ook ik heb zo’n filmpje laten maken en ja, ook ik liet me daardoor pseudowetenschappelijk in de luren leggen door een praatje over ‘pronatie’ ( de beweging in het enkelgewricht waarbij dit respectievelijk naar binnen en naar buiten draait) en ‘supinatie’ (de beweging in het enkelgewricht waarbij dit respectievelijk naar buiten en naar binnen draait).
Ook al hebben de in hardloopwinkels gemaakte filmpjes van je manier van lopen volgens Van Sprundel slechts ‘een zweem van wetenschap’, de winkelbediende kwam op basis daarvan wél aanzetten met schoenen waar ik heel lekker op loop. En dat al jarenlang.
Dankzij (of ondanks, wie zal het zeggen?) mijn dure loopschoenen loop ik al vierenhalf jaar blessurevrij. Snel, afkloppen op ongeverfd hout! O nee, dat is bijgeloof en ik had nu juist gezegd dat ik een groot geloof heb in de wetenschap…
