Ik sleep mijn hoofd
naar de psychiater.
Ik zeg hem: ‘Hoe kon ik mijzelf ooit
gelukkig verklaren?
Terwijl toch duidelijk is:
De gelukkigste man op aarde is
Mick Jagger.’
Hij is bijna tachtig
chronisch gezond
niet kaal niet dik
neukte lekkere wijven bij de vleet,
snoof, tripte, zoop
en maakte tussendoor ook nog
fantastische muziek.
Jagger lacht minzaam om
onze depressies
onze ziektes
ons geploeter.
Ik heb hem nooit zien zwoegen.
Hij ging zwierig
op een voetstuk staan
en in de storm van bijval
woei alles hem aan.
Ik zeg: ‘Iedereen die niet
Mick Jagger is
kán niet gelukkig zijn.’
Daar heeft mijn psychiater
niet van terug.
© André Degen
