Roodpootvalk, adult, mannetje. Zo zag het individu eruit dat ik op 22 augustus in de Lytse Geast-polder zag.
© Merwijn Vos
Door droevige omstandigheden ben ik de laatste weken vaker in Tietjerk (Friesland) dan mij lief is. Een lichtpuntje in deze donkere tijden was gisteren (22 augustus 2015) het zien van de falco vespertinus, oftewel de roodpootvalk in de Lytse Geast-polder vlakbij mijn ouderlijk (intussen ‘moederlijk’ en binnenkort ook dat niet meer) huis.
Ik had op waarneming.nl gezien dat hij al een paar dagen gezien was in de Lytse Geast-polder (qua vogels spotten ben ik een trendvolger). Aangezien ik gisteren die kant toch op moest, nam ik de gelegenheid te baat deze tamelijk zeldzame doortrekker op te zoeken in de contreien waar jarenlang een van mijn hardlooproutes doorheen voerde.
Aanvankelijk kreeg ik hem niet te zien (vogelen is grotendeels geduld oefenen; wie geen geduld heeft, kan er beter maar niet aan beginnen), maar in de tussentijd kreeg ik als ‘bijvangst’ een mannetjes bruine kiekendief en enkele jagende torenvalken opgediend. Ook niet te versmaden.
En toen, op een moment dat ik het eigenlijk niet meer verwachtte, vloog hij over, vrij dicht boven mijn hoofd. Ik kon goed zijn vulkaanasgrijze verenkleed en zijn rode poten onderscheiden. Er was geen twijfel mogelijk: deze waarneming mocht ik bijschrijven als ‘roodpootvalk, mannetje, adult.’
Het zoeken gaat verder. Vogelen is een levenslange speurtocht die pas ophoudt als de ziel zich, samen met de vogels die haar tijdens haar leven zo na aan het hart lagen, in de lucht verheft.
