Bij een kneuterig item hoort een kneuterige afbeelding
Vandaag (10 april 2017) even een onvervalst kneuterig onderwerp: hondenpoep. Jawel. Als je, zoals ik, regelmatig langs de ijle toppen van Grote Gedachten scheert, is het ook wel eens prettig om je met aardse zaken bezig te houden. En, jongens en meisjes, wat is er aardser dan hondenpoep?
Ik kwam op dit item door dit bericht vandaag op nu.nl. Ik geef toe, het lijntje is nogal dun naar deze weblogbijdrage, maar ik moest ineens denken aan een inloop-/voorlichtingsavond, jaren geleden, over de aanpak van het hondenpoepprobleem bij mij in de buurt.
Wij bewoners waren daar zogenaamd bijeengekomen voor de broodnodige inspraak en om ‘mee te denken over buurtgerelateerde problematiek’. Democratie, weten jullie wel? We mochten op een kaart symbolen intekenen en vlaggetjes prikken, waarmee we konden aangeven hoe wij ‘vrije uitloopgebieden’ voor honden zagen, waar poepopruimplicht zou moeten heersen, etc.
O, o, wat democratisch allemaal en, o, o, wat hadden we een inspraak! De wethouder die ik om haar privacy niet te schenden zal aanduiden met haar initialen J.V. sprak ons vanaf het begin op een neerbuigend-moederlijke manier toe die mij enorm tegen de haren instreek.
Wij bewoners van die straat, waren bepaald niet op ons mondje gevallen en wij legden het vuur die wethouder na aan de schenen, want hondenpoep hield de gemoederen in onze buurt wel bezig. Tenslotte is hondenpoep een van de grote ergernissen van Nederlanders.
Zou er in de toekomst nou betere controle komen? vroegen we sceptisch. Want in al die jaren hadden wij nog nooit één persoon van overheidswege gezien die erop toezag dat hondenbezitters de tastbare emissies van hun huisdieren opraapten en in een prullenbak deponeerden.
‘Ja,’ zei J.V. bevoogdend, ‘laten we dat met z’n allen oplossen.’ Wij bewoners moesten niet-opruimers maar aanspreken op hun wangedrag, aldus Moeder de Gans.
Ja, ja, mevrouw J.V., zo lust ik er ook nog wel een paar, dacht ik toen grimmig. Iemand met een grommende pitbull aan de lijn en zijn armen bezaaid met tatoeages even zeggen dat hij het bolusje van z’n lieve vechthondje moet opruimen, zien jullie het al voor je?
Langs haar neus weg vertelde J.V. ons nog dat er een raadsvergadering was die over dit onderwerp ging en tijdens welke er besluiten genomen zouden worden over de status van de aangewezen hondenuitlaatgebieden.
En wanneer was die raadsvergadering dan wel? Tenslotte zouden (zo dacht ik toen nog naïef) onze ideeën en suggesties daarin zeker nog meegenomen (moeten) worden. ‘O, die is vanavond,’ zei de wethoudster luchtig. Exact op het tijdstip dat wij daar als een kleuterklasje bezig werden gehouden, vielen de definitieve besluiten die van invloed waren op het onderwerp waarvoor we hier nu juist informatief (dachten wij) bij elkaar waren! Tsss.
Toen dacht ik: dit is nou politiek. Heel in het klein en over een onbetekenend onderwerp, maar het mechanisme is bij alles hetzelfde: laat de burgertjes een beetje stoeien en spelevaren, geef hun het gevoel dat ze invloed hebben en ertoe doen, en neem ondertussen gewoon je beslissingen.
Ik had toen gewoon demonstratief weg moeten lopen, maar ik uitte enkele cynische opmerkingen over deze werkwijze en bleef zitten.
Maar ik heb me voorgenomen me nooit meer naar zo’n ‘inspraak’avond te laten lokken en als een kleuter te laten behandelen die vlaggetjes mag prikken en tekeningetjes mag maken. Nee zeg, ik ga weer scheren langs de ijle toppen der Grote Gedachten en ruim ondertussen keurig de poep op van mijn eigen hond.
