Het is maar een futiel berichtje in het Dagblad van het Noorden van vandaag (12 april 2020) en de meeste mensen zullen er geen aandacht aan geschonken hebben, maar ík bleef er even bij stilstaan: de vogelkijkhut bij Ezumakijl in het Lauwersmeergebied is door brand verwoest (voor de kenners/liefhebbers: de ‘zuiderkijkhut’, de ‘Sylkajút’).
Nou, boeiuh! Ik hoor het jullie gewoon zeggen en dat snap ik, maar ik moest door dit gemengde berichtje meteen terugdenken aan een bepaald geslaagde vogelkijksessie die ik er, nu bijna achttien jaar geleden had, met ooit goede vogelvriend L… Ik trok er om de zoveel tijd op uit met L… om vogels te spotten.
L… is semi-professioneel ornitholoog en heeft een jaloers makende kennis van onze gevederde vrienden (ik verzucht nu, na al die jaren, nog wel eens: ‘L… waar ben je!’ als het me weer eens niet lukt een vogel (goed) te determineren aan de hand van zijn silhouet of gezang).
Híj herkent ze bliksemsnel en kan ook binnen enkele seconden, aan de hand van hun gezang, vaststellen om welke vogel het gaat.
Ik was tijdens onze ornithologische uitstapjes altijd blij aan zijn zijde te lopen, maar tegelijkertijd voelde ik me dan een ongelooflijke amateur. Ik heb in de loop der jaren wel een redelijk grote kennis van het vogelrijk opgebouwd, maar die kan niet tippen aan die van L…
Maar goed, op 20 mei 2002 togen wij naar Ezumakeeg, een natuurgebied in het Lauwersmeergebied. Wij hadden een goede reden om juist daarheen te gaan: onder vogelaars zoemde het gerucht rond dat de lannervalk (Falco biarmicus) daar was gespot (en nemen jullie van mij aan dat die vanuit Zuid-Europa afkomstige roofvogel een zeer zeldzame dwaalgast is in onze contreien).
Lang bleven we op de loer liggen en dat geduld zou uiteindelijk beloond worden: we kregen de lannervalk te zien en zelfs behoorlijk lang: hij had een prooi gevangen en nam alle tijd om die voor onze verrekijkerslenzen naar binnen te werken.
De tijd die wij kregen toegemeten door deze hoogst zelden geziene bezoeker uit zuidelijke streken was zelfs zo lang dat L… gelegenheid had om hem in een pentekening vast te leggen. Het fraaie resultaat daarvan zien jullie boven deze weblogbijdrage.
Het is dus bijna achttien jaar geleden dat ik de Falco biarmicus mocht aanschouwen. De vogelkijksessies met L… behoren inmiddels helaas voorgoed tot het verleden.
Erg jammer, want ik zal voortaan op eigen kracht vogels moeten determineren en daarbij menigmaal geen 100% zekerheid hebben of ik de waarneming wel juist heb geclassificeerd. Maar goed, eens komt de tijd dat de leerling het zonder zijn Meester moet stellen…
