Soms haalt de werkelijkheid de kunst in. Zo schrijf je wel eens een verhaal of gedicht waarvan je lezers denken: Mmm, wel wat morbide. Maar vandaag (29 september 2023) lees ik over een kat in Cuxhaven die zich, gedreven door hevige honger, twee maanden lang voedde met zijn overleden baasje. Nu wil het geval dat ik daar jaren geleden al een gedicht over schreef:
Voor mijn kat
Als ik met mijn kat alleen
in dit kot ongemerkt
de grote stilte bereik
hoe lang zal het duren
voor Boris aan mij knagen gaat?
Waar ligt voor een kat
het omslagpunt tussen
‘je vreet je eigen baasje toch niet op’ en
‘ik verrek van de honger’?
Wat zit eerder in mijn lichaam:
Door honger aangescherpte tandjes
of hard vretende maden?
Zal hij, eerst verbaasd, snuffelen aan
mijn slagzij liggend hoofd?
En als baasje na drie dagen
nog niet is opgestaan
om hem gekookte vis te geven
zal hij dan, eerst schuchter likkend,
mijn vel open raspen
allengs woester scheuren
aan mijn vrijgekomen vlees?
Tot de dood ons ontbindt?
© André Degen
