Op mijn begrafenis
geen muffe koffie
maar gulgeelgranen stromen
waarin de zon zich uitleeft.
Op die dag
mag iedereen
zich zat heffen
op mijn kosten;
ik deel uit
met kouwe
maar gulle hand.
Ik in m’n kist
het deksel nog niet dicht
zonnedakje open
naar het licht.
Bij het ‘André, daar ga je!’
voel ik mij
daadwerkelijk
opgelicht.
God, wat had ik graag
een meegedronken
want de dood
maakt dorstig
en zo’n houten jacquet
doet geen recht
aan mijn beweeglijkheid.
© André Degen
