Het kapelletje bovenop de Kollenberg bij Sittard, met wat goddelijk licht
Dit weekend (29 en 30 september 2017) was ik met goede vriend C. aan het LAW’en. Eh, wat? Ik zie het jullie vanaf hier vragen. LAW: Lange Afstand Wandelen.
Wij deden weer enkele onderdelen van ons meerjarenproject: het lopen van het Pieterpad. Inmiddels zijn we de Sint-Pietersberg tot op enkele etappes genaderd en wij hopen nog dit jaar die magische heuvel aan te kunnen tikken.
Het Pieterpad volgen, dat is ‘kijken in het gezicht van Nederland. Het is een ontdekkingsreis, kán dat zijn, als we de ogen openhouden.’ Dat staat in het voorwoord van een eerdere editie van mijn Pieterpad-wandelgids en, zoals Heer Bommel zou zeggen, ‘daar houd ik mij aan.’
Goede vriend C. en ik pakten de draad weer op waar we hem in februari hadden laten vallen: in Montfort. De eerste dag liep het af te leggen traject vanaf daar tot Susteren, de tweede dag wandelden we van Susteren naar het altijd dynamische Puth (wie kent het niet?). Daar gaven we er de brui aan, na ongeveer vier uur lang vijftig tinten grijs aanschouwd te hebben en de rijke variatie in het Nederlandse klimaat te hebben bewonderd: afwisselend druilde, regende en plensde het.
Lopend over bospaden, karresporen en veldwegen voerden we wederom diepzinnige gesprekken, mijmerden, hadden even gemoedelijke als vluchtige ontmoetingen, dronken en spraken ’s avonds verder. En gingen ‘met de kippen op stok’.
Het plan is dus om het eindpunt van Nederlands bekendste langeafstandswandeling nog in 2017 te bereiken. Dat betekent voor goede vriend C. en mij nog niet dat we het Pieterpad de rug toekeren: tussen Groningen en Ommen gaapt een groot gat van nog niet door ons gelopen etappes. Wij gaan dus voorlopig nog niet met onze voeten omhoog zitten!
