Het stond afgelopen zaterdag al in de krant, maar wat let mij om hier vandaag (27 januari 2022) nog even op terug te komen: het feit dat het kijken naar sport in het algemeen en naar American football in het bijzonder op de Amerikaanse tv een kwestie is van je ergernis wegslikken om de talloze onderbrekingen, in de vorm van reclameblokken, time-outs en andere hinderlijke interrupties.
Het artikel van Koen van der Velden lezend dacht ik terug aan meer dan twintig jaar geleden toen ik met mijn vrouw in een huurauto door de Far West toerde (zeg maar, de burgermansversie van On the road:-). We hielden tijdens die tocht op een avond halt bij de Grey Hills Inn in Tuba City, Arizona. Ik kan me van deze plaats helemaal niets meer herinneren, behalve dat men er de gezelligheid binnen de perken had weten te houden. En ook van ons onderkomen voor die nacht is me vrijwel niets bijgebleven.
Wat ik nog wel weet, is dat er een ronduit bezopen verordening aan de hotelkamerdeur hing: Fraternizing with students in guest rooms is NOT allowed, this is for the safety of the students and guests alike. Hè, dacht ik toen ik dat las (en nu, na al die jaren, denk ik dat nog steeds), wat was dat voor onzin? Ik mocht geen vriendschappen aanknopen of ‘verbroederen’ met de studenten? Was dat ‘fraternizing’ soms een laf en idioot eufemisme voor ‘neuken’? Voor de zekerheid heb ik even de precieze betekenis van ’to fraternize opgezocht: ’to associate or form a friendship with someone, especially when one is not supposed to.’
Ik ben indertijd vergeten bij de receptionist na te vragen wat deze in wat versluierd taalgebruik gestelde verordening nou precies inhield. Misschien durfde ik dat toen nog niet. Maar het kan ook zijn dat de receptionist na de inschrijving weer was verdwenen, want zo’n sfeervol hotel was het wel.
Hoe dan ook, ik was met mijn vrouw en bovendien zag ik geen enkele studente met wie ik eventueel had kunnen fraternizen.
Maar nu de aanleiding om deze weblogbijdrage te schrijven: die vond ik dus in het artikel ‘Voor elke minuut football drie minuten reclame’: we waren na ons geïnstalleerd te hebben in onze hotelkamer in de Grey Hills Inn te futloos om het uitermate ongezellige Tuba City in te gaan, om een eetgelegenheid te zoeken.
Daarom gingen we maar op onze hotelkamer kijken naar een of andere western, Desert Trail (die ik, vreemd genoeg, met geen mogelijkheid terug kan vinden op het Wereldwijde Web; ik krijg alleen maar hits voor The Desert Trail uit 1935, maar zo oud was de film die wij met grote en talrijke onderbrekingen zagen volgens mij niet).
Van deze film kan ik mij hoegenaamd niets meer herinneren; wat ik helaas nog wel weet, is dat hij om het kwartier werd onderbroken door een ellenlang reclameblok. Knikkebollend heb ik de western uitgezeten. Eens te meer was ik blij dat in mijn vaderland publieke televisiezenders bestaan waar je een film aan een stuk door kunt zien, zonder ergerniswekkende reclame die je helemaal uit de sfeer van de film halen.
