Vanmorgen liep de spiegel
meer vol met mijzelf
dan wenselijk was
voor beide partijen.
Twee paar flauwe ogen
vroegen zich af
wie was nu eigenlijk
afspiegeling van wie?
De spin die zich
in de nacht sluips
mijn nek had ingevreten
liet gif in mijn aderen achter.
Hersengelei
alle kanten op geglibberd
doodleuk weer de pan in geschept
en opgediend.
De geest bonkte terug
in het lompe lichaam
dat volkomen kneus bleef.
Het hoofd dat zichzelf
tegen de zwaartekracht
had ingedacht
ziet door het kelderraam
het kwieke leven
op volle kuiten
van zich
weggedragen worden.
© André Degen
