Soms moet je even een duwtje in de rug krijgen – je kunt tenslotte niet alles op eigen kracht doen – maar ik ben eruit: ik moet openbaar schrijver worden! Zo kan ik mijn stilistische kwaliteiten inzetten om er geld mee te verdienen.
Vandaag (22 april 2015) staat in De Volkskrant een artikel over dit beroep dat terug van weg geweest is, na in onze contreien eeuwenlang de status ‘uitgestorven’ te hebben gehad.
Een openbaar schrijver – of ‘buurtschrijver’ – is eigenlijk een ghostwriter voor allerhande (korte) teksten. Hij schrijft deze voor mensen die achtervolgd worden door allerlei maatschappelijke problemen (werkloosheid, discriminatie op de werkvloer, scheiding), die zelf geen brief op poten kunnen schrijven en die niet bij maatschappelijk werkers terecht kunnen, omdat die het te druk hebben.
Heeft u problemen met een uitkeringsinstantie? En mist u de verbale middelen om uw onvrede onder woorden te brengen? Dan is er de openbaar schrijver als een soort schrijvende ombudsman voor u om een vlammende aanklacht in schitterende volzinnen te gieten en daarmee de uitkerende instantie van repliek te dienen.
Weigert uw partner alimentatie te betalen? Neem een openbaar schrijver in de arm en hij zal, in goed doortimmerde zinnen die juridisch kloppen en toch goed leesbaar zijn, uw onwillige partner tot andere gedachten brengen. ‘Mocht u na dit schrijven nog steeds niet van plan zijn de betaling van de verschuldigde alimentatie te hervatten, dan zie ik mij genoodzaakt over te gaan tot andere maatregelen.’ Zo, dat zal hem leren!
Een openbaar schrijver is dienstbaar aan zijn opdrachtgever, en is zodoende gewoon een copywriter, zij het een ideële: ‘De inhoud wordt niet door de schrijver, maar door de vragende partij bepaald. ‘Ik schrijf op wat men mij vraagt op te schrijven’, zegt Moussaoui, een buurtschrijver in Charleroi die in het Volkskrant-artikel wordt opgevoerd.
Hij geeft er wel zijn eigen wending aan door de scherpe kantjes van het gezegde af te slijpen, maar hij matigt zich geen oordeel aan, hij is geen ‘Schrijvende Rechter: ‘Ik schrijf op wat men mij vraagt op te schrijven’, zegt Moussaoui. ‘Ik probeer het wat subtieler, strategischer en minder agressief te verwoorden. Maar ik ga niet uitzoeken wie in een bepaald conflict gelijk heeft. Ik geef alleen maar woorden aan mensen die normaal niet worden gehoord.’
Zou dit voor mij een gat in de markt zijn? Brieven schrijven voor mensen met maatschappelijke problemen die stilistisch wat minder uit de voeten kunnen? Natuurlijk wel tegen betaling, want de schoorsteen moet ook bij mij roken.
Ik kan kantoor aan huis houden, mensen zullen toestromen en ik zal wonden helen, tranen drogen en gezichten doen opklaren. ‘Komt herwaarts tot mij, allen die vermoeid en belast zijt en ik zal u rust geven.’ Ja, een wonderdokter wil ik zijn en de taal is mijn medicijn!
