Ik had de Turks-Nederlandse band Altin Gün al een tijdje geleden leren kennen via Pinguin Radio, een Nederlandse online radio-omroep die voornamelijk alternatieve muziek draait. De nummers die op dat station van de groep werden gedraaid bevielen mij stuk voor stuk heel goed en ze smaakten naar meer.
Toen ik er daarom – te laat – achterkwam dat de band op donderdag 6 april in De Oosterpoort in Groningen optrad en vernam dat dat concert was uitverkocht, was ik, op zijn zachtst gezegd, not amused.
In De Volkskrant van afgelopen maandag kreeg Altin Gün voor haar concert in Paradiso van popjournalist Menno Pot bovendien maar liefst vijf sterren. ‘Zowat álles is deze avond spectaculair goed aan Altın Gün’ kopte Pot boven zijn recensie en ik dacht: ja, ja, Menno, wrijf het er nog maar even lekker in.
Maar goed, ik had nog een mogelijkheid om een kaartje te bemachtigen: via TicketSwap, een site waarop je concertkaartjes kunt kopen en verkopen. Elke keer als ik via mijn gmailadres een melding kreeg, was ik er als de kippen bij, maar hoe snel ik ook reageerde, ik was steeds te laat. De pesterige tekst ‘Bummer, this ticket has been sold’ kwam steeds in beeld als ik weer eens achter het net had gevist en hoe vaker dit gebeurde, hoe dichter mijn bloed bij het kookpunt kwam.
Het werd donderdag kwart over zeven en het concert zou om 20.00 u. beginnen. De kans om binnen te komen leek nu echt verkeken. En toch was er iets in mij wat weigerde op te geven. Noem het mijn intuïtie – waar ik mijn hele leven al op gevaren heb – die mij influisterde dat ik gewoon naar De Oosterpoort moest gaan. Er was altijd een mogelijkheid van ‘no show’, mensen die niet op kwamen dagen. Zo gezegd, zo gedaan.
Voorzien van een A4 met de voor een schrijver vrij eenvoudige – maar wel doeltreffende, dat bleek wel – tekst ‘IK ZOEK EEN KAARTJE!’ ging ik in de foyer van De Oosterpoort staan. Het was inmiddels vijf over half acht. Een paar mensen liepen mij voorbij met de mimiek van ‘Het spijt me, maar ik kan je niet helpen’, maar al na een paar minuten werd ik aangesproken door een vriendelijke man die zei: ‘Kom maar mee, ik heb een kaartje over.’ Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen.
Ik zei meteen dat ik contant kon betalen, maar dat hij me ook een Tikkie kon sturen. Dat wuifde mijn weldoener, die zich als Marco voorstelde, echter meteen weg. ‘Nee joh, koop maar een biertje, dan is het geregeld.’
Ik volgde mijn bijzonder aardige stadsgenoot en zijn vriend en diens vrouw naar de Kleine Zaal en ging zitten met een intens tevreden gevoel.
Toen rond negenen de hoofdact op het podium verscheen, was ik inmiddels gaan staan en ik zou de rest van de avond ook niet meer gaan zitten. Dat had een duidelijke reden: om het eens lekker oubollig te zeggen: Altin Gün swingde de pan uit!
Ik heb in mijn veelbewogen leven vele (pop)concerten bezocht en daar zaten legendarische tussen (Neil Young begeleid door Booker T. and the M.G.’s op 3 juli 1992 op festival Torhout-Werchter, System of a Down op 17 april 2011 in de Ziggo Dome, Dweezil Zappa op 30 november 2019 in Heerlen), maar er zaten ook genoeg optredens bij waarbij je de gedachte bekroop: ‘Leuk hoor, maar weer zo’n dertien in een dozijngitaarbandje, erg voorspelbaar.’
Maar bij Altin Gün was dat heel anders. Er barstte een bijzonder welluidende potpourri los van jarenzeventigpsychedelica (die aan Pink Floyd in haar begindagen deed denken), Oosterse folk en bij vlagen ska en reggae.
De website SPOT spreekt van ‘een opwindende en super dansbare mix van Turkse folk, psychedelica, funk en rock en ‘Altin Gün laat horen wat er gebeurt als je Turkse volksmuziek combineert met stampende funkritmes, wah-wah gitaargolven en waaierende analoge orgels. De groep voegt invloeden uit het verleden en het heden samen tot catchy, upbeat popliedjes.’ En Menno Pot heeft het in zijn recensie over ‘bewerkingen van Turkse psychedelica, dampende Anatolische folkrock’.
Dat geeft wel aan dat de muziek van Altin Gün moeilijk te classificeren is, maar daar ging het ook niet om; het ging vanavond om – jawel – de beleving. En die was geweldig.
Mooie bijvangst van deze avond was dat ik heerlijk politiek correct bezig was: ik luisterde naar een band waarin mensen zaten die van Indonesische, Turkse en Nederlandse afkomst waren en die gezamenlijk vorm gaven aan een harmonisch geheel. Zeg maar, een muziekgroep als maatschappij-in-het-klein. Hoe inclusief wil je het hebben?
Muziek als verbindende factor tussen de mensen, die grenzen overstijgt, weet je wel. ‘Music is the universal language of mankind’, de negentiende-eeuwse Amerikaanse dichter Longfellow zei het al.
