Gisteren (2 november) was het Allerzielen; voor katholieken, maar de laatste jaren ook voor steeds meer niet-roomsen, de dag dat zij hun doden gedenken.
Voor mij als niet-gelovige komt Allerzielen in feite een dag later: deze derde november is namelijk de sterfdag van mijn moeder. Vandaag negen jaar geleden moest zij haar hopeloze strijd staken tegen ‘De Gevreesde Ziekte’.
Zij had alvleesklierkanker, een verschijningsvorm die meestal pas in een (te) laat stadium ontdekt wordt, waardoor de overlevingskans in de meeste gevallen vrijwel nihil is: als de ziekte operabel is, is de kans op (een paar jaar) overleven ongeveer vijf procent, als het niet-operabel is, is dat een verwaarloosbaar percentage. Mijn moeder had de niet-operabele variant…
De ziekte had haar in slechts drie maanden volledig gesloopt en het kijken naar haar uitgeteerde lichaam deed gewoon pijn aan je ogen. Vandaar dat ik boven deze bijdrage een foto plaats van mijn moeder toen ze nog ‘jong en schoon’ was.
Over de verdrietige, turbulente uren vlak na haar overlijden schreef ik het volgende gedicht:
Inbreuk
Toen mijn moeder voorgoed
in horizontale positie
gedwongen werd
ging de ophaalbrug neer
voor de overlopers.
Er werden mannen
op ons afgestuurd
gespecialiseerd in
het loswoelen van
intimiteiten.
Mijn vader zou dat nooit
goedgevonden hebben
maar hem is al lang geleden
het zwijgen opgelegd.
Haar thermostaat
ging omlaag
haar bindweefsel werd
van vloeren en muren
gerukt.
© André Degen
