In de dorpssupermarkt zie ik haar staan en
zie haar appels wegen, peren, bananen;
maar komt ze zo wel toe aan het balansen
van haar leven, haar geluk, haar kansen?
Ze staart van de kassa, met heiige blik
naar buiten. Op het klankbord toonloos getik
speelt ze voor degene die daar oor voor heeft
de rêverie van wat er stil in haar leeft.
Terwijl in mijn handpalm het wisselgeld glijdt
dat, verbeeld ik mij, iets van haar warmte geleidt
– levenslijnen dicht langs elkaar gestreken –
wil ik haar vragen met mij uit te breken
maar een lafheid die de naam ‘noodlot’ kreeg
maakte dat ik tegenover haar stond en zweeg.
© André Degen
