Het is alweer vijf dagen geleden dat de aflevering ‘Annelie‘ in de rubriek And Venus was her name in De Volkskrant stond, maar ik kom er vandaag (17 juli 2022) pas aan toe er een weblogbijdrage aan te wijden.
Het ging me bij ‘Annelie’ niet zozeer om de hervonden jeugdliefde van Daniël Lohues over wie hij het gelijknamige nummer schreef; nee, ik werd getriggerd door de naam van Lohues’ eerste bandje: Sticky Fingers.
Daardoor moest ik terugdenken aan mijn eigen eerste band: The Sticky Fingers. Opgericht ergens in het voorjaar van 1990 kregen we ons zeer kortstondige moment of fame in 1996.
Het balletje ging rollen toen onze zanger onze cd Red alert (zie de foto boven deze bijdrage) naar 3 FM had gestuurd. Hij deed dit omdat op die zender een nummer was gedraaid van Sticky Fingers (zonder ‘The’) uit Den Haag. Toen de dj van dienst bij het afkondigen de naam van de groep noemde, voelde onze zanger zich geroepen om 3FM aan te schrijven met de uitdagende statement dat wij, The Sticky Fingers, uit Groningen, de enige en echte ‘Sticky Fingers’ waren (er zijn trouwens wel meer bands met deze naam…).
Daarop draaide een andere dj van 3FM een fragment van Red alert en deed de oproep aan beide groepen (Sticky Fingers uit Den Haag en wij, The Sticky Fingers uit Groningen), om in een live battle op de radio uit te maken wie de echte Sticky Fingers waren.
Ik stuurde toen een pakket met merchandise van onze band (T-shirt, petje) met een lefgozerige brief, waarvan mij in ieder geval één zinsnede is bijgebleven: ‘Nodig ons uit en binnen tien minuten spelen we heel Nederland plat!’ Ik ben het met jullie eens, dat is nogal gespierde taal, maar als je geen keel opzet, word je niet gehoord, nietwaar?
Hoe dan ook, het gevolg bleef niet uit: een paar dagen daarna werd ik live in de uitzending van de Steen en Been show gebeld door Gerry Jungen (die Jack Spijkerman in 1996 tijdelijk verving).
Ik was in die dagen reclamemedewerker in een bedrijf in R… en het trof dat ik op mijn plaats zat op het moment dat Jungen mij aan de lijn probeerde te krijgen: in 1996 was iedereen immers nog niet standaard voorzien van een smartphone. De uitkomst van ons telefoongesprek was dat ik met mijn band live een nummer van onze cd ten gehore mocht brengen, mits Gerry Jungen, nadat hij mij had gebeld, ook de Sticky Fingers uit Den Haag te pakken kon krijgen.
Dat lukte en zo togen wij Groninger ‘kleverige vingers’ naar Hilversum, om in de 3 FM-studio tijdens prime time voor een kleine miljoen luisteraars het titelnummer van onze cd te spelen.
Hoewel wij dus voor een gigantisch maar uiteraard onzichtbaar publiek moesten spelen, waren wij vijven niet overdreven zenuwachtig; niet nerveuzer dan bij een regulier optreden voor een wél zichtbare menigte.
De concurrentiestrijd die wij live leverden met Sticky Fingers uit Den Haag was (natuurlijk) niet serieus te nemen: een ‘deskundige’ (maar volledig anonieme en onzichtbare) jury bepaalde dat onze naamgenoten uit de Hofstad de battle op basis van anciënniteit hadden gewonnen. Ach, wij vijven hadden daar vrede mee; we hadden ons korte ogenblik van nationale roem gehad.
Na afloop van ons live-optreden duwde ik in de kantine van de 3 FM-studio, een verbouwereerde Jan-Douwe Kroeske, (ooit bekend van de Twee Metersessies) die op dat moment druk stond te praten met een plugger, onze cd in de handen met het verzoek of hij er eens aandacht aan wilde besteden in een van zijn radioprogramma’s.
Nooit meer wat van gehoord natuurlijk, maar het weerhield mij er niet van om in promotiebrieven onbekommerd de zinsnede ‘Na het optreden in de studio van 3 FM waren er contacten met Jan-Douwe Kroeske’ te bezigen. Weer die spierballentaal, ja.
We zijn inmiddels 26 (!) jaar verder; The Sticky Fingers bestaan als bijna 22 jaar niet meer. Zoals bij meer bands, was er binnen onze groep heibel tussen twee broers (van wie ik er één was…) en dat heeft geleid tot het uiteenvallen van de band. En onze zanger is alweer ruim een jaar dood.
Watch out for the next one! staat er optimistisch op de binnenkant van de hoes van Red alert. Die in een lichtzinnige bui bedachte tekst krijgt nu bij herlezing iets treurigs: die opvolger van Red alert is er nooit gekomen.
