Eergisteravond (10 december 2021) reed ik de langste wasstraat van Groningen binnen. Ik was – op dat moment nog – broodnuchter, maar er schoot ineens door me heen: stel, je hebt vlak van tevoren lsd of DMT genomen (en waarom ook niet? Het was tenslotte vrijdagavond), dan zou je de langzame gang via de geleiderail door de wasstraat ineens kunnen ervaren als een hallucinerende trip onder water (kijk maar naar de foto boven deze bijdrage).
De transportketting die je door de geleiderail trekt kun je dan zien als een vislijn die je langzaam maar onverbiddelijk onder water, de tunnel in trekt.
De bruisende golven verzwelgen me, schuim neemt bezit van mijn hele blikveld. Terwijl ik omsloten word door geraas en paars fluorescerende duisternis, breekt het zweet me uit: help, de druk neemt toe en ik kan niet meer uit mijn bathyscaaf! Is dat nog de zon die ik van onder door de waterspiegel zie schijnen of is dat lichtgevend plankton?
Enorme zeewieren dwarrelen aan weerskanten langs mijn vaartuig. Een soort immense zee-egels komen van voren aanrollen. Ze zijn groot genoeg om mijn duikboot te verzwelgen. Met indrukwekkend lawaai schampen ze langs de wanden, rollen over mijn duikboot. En komen weer terug. Hoe lang zit ik gevangen in deze helse tunnel vol geraas? De tijd lijkt stil te staan.
Dan kom ik in rustiger vaarwater. Maar nog is het gevaar niet geweken: een soort enorme zeepieren draaien hun loeiende koppen naar mij toe en van mij af. Alsof ze niet kunnen besluiten: gaan ze me opeten of niet? Verstijfd van schrik wacht ik af. Dan laten ze af en ik word met een schokje op het droge geduwd.
Buiten de tunnel schroef ik de antenne weer terug in zijn houder. Terug in de auto ontvang ik weer berichten van de buitenwereld.
Dank je voor het delen van deze prachtige ervaring, de wasstraat zal nooit meer het zelfde zijn.
Groet, Wiecher ( van franse les, lang geleden)