Het is vandaag vrijdag 26 november 2021, dus alweer weekend, maar ik wil nog even terugkomen op het vorige. Eerder daarover schrijven lukte mij niet, want ja, druk hè: ik ben zzp’er (Zelfstandige Zonder Perspectief:-), dus dan moet er geld verdiend worden met allerlei andere klussen dan kloppen op mijn klavier. Met schrijven verdien ik namelijk (nog) niks en of dat ooit gaat gebeuren is nog maar zeer de vraag. Maar goed, daarover wellicht een andere keer.
Het was weer tijd om te laten zien dat we een jaarlijkse traditie in ere houden: en ‘we’ zijn goede vriend C. en ik. We gingen enkele trajecten van het Pieterpad afleggen. Na zestien jaar hebben we bijna het hele Pieterpad gelopen; er blijven nu nog maar vier stukken over in het Noorden: van mijn woonplaats Groningen naar Zuidlaren, van Zuidlaren naar Rolde, van Rolde naar Schoonloo en vandaar naar Sleen. Dat betekent dat we nog twee weekenden de jaarlijkse Pieterpad-traditie kunnen vieren, daarna zullen we moeten uitkijken naar een alternatief.
Ik heb me al eens afgevraagd wat we hierna gaan doen: er zijn natuurlijk genoeg andere Langeafstandswandelingen, maar zouden die ook de gezellige kneuterigheid hebben die om het Pieterpad hangt en die mij in de loop van die zestien jaar zo dierbaar is geworden?
Maar dat zijn ‘zorgen voor de dag van morgen’ en zei de Dalai Lama XIV himself niet: “There are only two days in the year that nothing can be done. One is called Yesterday and the other is called Tomorrow. Today is the right day to Love, Believe, Do and mostly Live.”. Nou dan; leef in het nu en denk niet aan wat er in de toekomst allemaal kan gaan gebeuren.
Een weekend wandelen zou het dus worden; op de eerste dag zouden we 21 kilometer afleggen, op de tweede 16 (in de praktijk zouden we zaterdag 24 kilometer afleggen en zondag 20,7). En Hippocrates wist al: Wandelen is het beste medicijn. Nou had ik nergens last van, maar ik voelde dit weekeinde eens te meer de weldaden van het lopen.
Voor 20 en 21 november wilden goede vriend C. en ik de trajecten Ommen – Hellendoorn en Hellendoorn – Holten onder onze voeten door masseren. We waren al eens in die contreien geweest, maar dat was vijftien jaar geleden en allebei ‘hadden we daar geen actieve herinnering meer aan’.
Het was – boven verwachting – erg mooi weer en dat betekende dat je het landschap moest delen met vele medemensen: collega-wandelaars, mountainbikers en – gelukkig maar voor een korte tijd – crossmotorrijders.
Ik nam deze tijdelijke recreatiegerelateerde overbevolking gelaten op: iedereen heeft immers net zo veel recht op jij op een verblijf in een natuurgebied, dus het geeft geen pas je aan hun aanwezigheid te ergeren, omdat je dat gebied graag voor je alleen zou willen hebben.
Het werd een heuse ‘bergentocht’: van de Besthmenerberg (maar liefst 33 meter hoog), via de Archemerberg (75 meter hoog) naar de Eelerberg (die het moet doen met 40 meter). Ik voelde mij een beetje de Edmund Hillary van de lage landen, toen ik deze drie toppen vlak achter elkaar had bedwongen, dat kunnen jullie begrijpen.
Goede vriend C. en ik zagen met weinig welgevallen de kaalslag rondom de Lemeler Berg. ‘De natuur is Nederland wordt onherstelbaar hersteld’, kon ik niet nalaten op te merken. Maar goed, ‘Wat is natuur nog in dit land?’, vroeg onze dichterprins J.C. Bloem zich 70 jaar geleden al af. We moeten er maar van genieten zolang het nog kan. En C. en ik zullen dat de komende jaren hopelijk nog vele malen doen. Te voet.
