De naam La Malquerida (De Onbeminde Vrouw) krijgt in dit verband, waarbij dus twee vrouwen om het leven kwamen, trouwens wel een wrange bijklank.
Vandaag (22 oktober 2021) staat er een tamelijk schokkend bericht in Bild Zeitung (ja, ik weet het, voor velen een verdachte bron, maar dit bericht wordt door de linkse/minder rechtse media ook gebracht): twee toeristes, een uit India en een uit Duitsland, zijn doodgeschoten tijdens een vuurgevecht tussen rivaliserende drugsbendes in een bar in Tulum, een toeristische plaats in Mexico.
Dat is het angstaanjagende aan de drugsoorlog die nog steeds gaande is in Mexico: ook toeristenplaatsen worden in dit bloedige bendeconflict bepaald niet ontzien. Zo vond er in 2019 een vuurgevecht plaats in een bar die vlakbij het centrum lag van Playa del Carmen, een bij toeristen zeer populaire badplaats.
Ik ben zelf in 1997 zowel in Tulum als in Playa del Carmen geweest. En hoe deprimerend die beide plaatsen in hun door massatoerisme verpeste sfeer in die tijd ook waren, als je zo’n bericht leest, ga je terugverlangen naar die weinig inspirerende maar betrekkelijk onschuldige omgeving.
Voor de goede orde: toen ik veertien jaar geleden Mexico bezocht, was het land evenmin een idyllisch oord waar het pais en vree was: regering en oorspronkelijke bewoners (die je vroeger nog gewoon ‘indianen’ mocht noemen) waren er in een soort burgeroorlog verwikkeld. Veel heb ik daar indertijd niet van gemerkt, behalve een vijandige stemming ten opzichte van blanken in het ‘indianendorp’ Tenejapa, niet ver van San Cristobal de las Casas (in mijn reisbijbel van destijds, The Lonely Planet, las ik zelfs een (indianen?)verhaal over twee toeristen die gedood zouden zijn door de plaatselijke bevolking, omdat ze het verbod op het nemen van foto’s in het stadje hadden overtreden).
De laatste dagen van mijn vakantie bracht ik door in Playa del Carmen, een anonieme, uit de grond gestampte betonagglomeratie. Over de hele aardbol vind je helaas dit soort inwisselbare plaatsen. Zonder uitzondering zijn ze zielloos en ontdaan van elke oorspronkelijkheid. Het eten dat in de plaatselijke horeca wordt aangeboden is ‘Grootse Gemene delervoer’ en overdag word je vanuit winkels en door boniseurs steevast aangesproken met ‘my friend’ (ja, in dat soort oorden heb je een heleboel vrienden…).
Ik was destijds bang dat ik niet op tijd in Cancún zou aankomen, de plek vanwaar mijn vliegtuig terug naar Nederland zou vertrekken (en dat in mijn verbeelding nog verschrikkelijker moest zijn dan Playa del Carmen; je kunt dat ook (tussen de regels door) lezen op deze website die grappig genoeg juist moeite doet om de badplaats van haar negatieve imago af te helpen).
Daarom was ik enkele dagen voor de vertrekdatum al naar deze contreien afgereisd en dat bleek een grote vergissing te zijn. Nadat ik dat had vastgesteld had ik natuurlijk terug het binnenland van Yucatán in kunnen gaan, maar daar ontbrak me dan ook weer de puf voor op dat moment. Zo manoeuvreerde ik me in een situatie dat ik veel te lang bleef hangen in een omgeving die me helemaal niets te bieden had en waardoor ik Mexico achter me liet met een katergevoel.
Maar goed, terug naar dat lugubere bericht. Met de kennis van nu zeg ik: ik wil best nog eens in Playa del Carmen of Cancún rondslenteren en gladde ‘Hello, my friend, I give you good price’-roepers vriendelijk teruggroeten, als dat betekent dat Mexico weer (relatief) veilig is en het hoofdstuk van de bloedige en wrede drugsbendeoorlog definitief heeft afgesloten.
