Zo vaak komt de bekendste LAW (langeafstandswandelroute) niet in het nieuws, maar gisteren (14 mei 2021) heeft het Pieterpad, ‘het koningsnummer van de Nederlandse wandelpaden’ aldus de aan deze langeafstandswandelroute gewijde website, de eer op pagina 2 van De Volkskrant te staan.
Ultralopers, die door corona hun officiële wedstrijdparcoursen zagen wegvallen, zien nu in het Pieterpad het ultieme wedstrijdparcours. Zo waren er aanvankelijk drie van die langeafstandsbedwingers die zich hadden voorgenomen het huidige record, dat op naam staat van Gerben Oevermans, van 88 uur en 44 minuten te breken.
Maar de werkelijkheid is weerbarstig en doet niet aan wokeness: de derde uitdager, een vrouw, Irene Kinnegim, Nederlands recordhouder 24 uur hardlopen bij de vrouwen, moest afgelopen dinsdag na 219 kilometer stoppen vanwege een blessure.
De tweede uitdager, ene Teun Geurts, is volledig zelfvoorzienend: hij doet onderweg zijn eigen boodschappen, regelt zijn eigen slaapplek in een B&B of gaat zo nodig in een ‘schuurtje met wat strobalen’ slapen. Een sobere, wat zeg ik, spartaanse instelling die tot de verbeelding spreekt.
Het andere uiterste is Addie van der Vleuten, die vrijdag 14 mei is gestart: hij wordt begeleid door een team met een camper, die onder meer is voorzien van een opblaasbare kano voor het geval hij de pont mist. Tsja, van alle gemakken voorzien, maar je moet je afvragen of dit recht doet aan de romantiek en de stoerheid van het ultralopen.
Als je trouwens het verslag lees van Oevermans recordwandeling, dan rijst er niet bepaald een beeld op van het ultieme genieten: ‘Welgeteld drie dagen en zestien uur was hij onderweg, in een combinatie van hardlopen en snelwandelen ‘anders houd je het niet vol’. Onderweg sliep hij een paar uur in een tentje dat vrienden voor hem hadden klaargezet. ‘Door het slaapgebrek ga je op een gegeven moment hallucineren. Ik dacht dat ik mensen in de verte naar me zag zwaaien, het bleken bomen te zijn met takken die waaiden in de wind.’ Tsja, je moet het er maar voor over hebben.
Ieder zijn (of haar; ja zeg, laat ik dan wél woke zijn:-) meug, maar ik ervaar het Pieterpad toch liever op de langzame manier. Als je geen haast hebt, neem je de omgeving veel beter in je op en je ziet het landschap waar je doorheen loopt geleidelijk veranderen.
Het record Pieterpad lopen zal ik dus niet op mijn naam brengen: ik ben met goede vriend C… al ruim zestien jaar bezig, met grote tussenpozen, het traject tussen Pieterburen en de Sint Pietersberg te lopen. En nog hebben we alle deeltrajecten niet gehad. Maar dat deert ons niet: onbewust is ons motto tijdens het lopen een uitspraak van Kahil Gibran: ‘Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.’ En zo is het maar net.
