Vandaag (24 januari 2020) even een luchtig onderwerp of – als je streng bent – een non-item: koffie (ja zeg, de boog kan niet altijd gespannen staan).
Sander van Walsum wijdt er in De Volkskrant op deze grijze, killige vrijdag een Stekel aan, een vaste rubriek waarvan de toon altijd badinerend en ironisch is en waarin elke keer een actueel maatschappelijk thema op de hak wordt genomen. Zoals jullie hierboven kunnen lezen, gaat het ditmaal over de comeback van het dear old koffiezetapparaat.
Het vertrouwde koffiezetapparaat was het afgelopen decennium in onbruik geraakt doordat we allerlei hippe koffievariaties gingen slurpen in hipsterkoffietentjes als Starbucks en Barista Café. En thuis hadden veel mensen een Nespresso-apparaat staan.
Jongens en meisjes, ondanks mijn gevorderde leeftijd sta ik echt nog open voor nieuwe ontwikkelingen en ja, ik heb meerdere malen in Starbucks koffie gedronken en in een ander trendy koffietentje wel eens een latte macchiato tot mij genomen, maar ik vind mijn eigen Douwe Egberts-koffie die mijn apparaat uit de filterkoffie destilleert domweg het lekkerst.
Dus ik behoor niet tot diegenen die nu ineens, op aandringen van ‘drievoudig barista-kampioen (ha, ha, ha) Lex Wenneker (hè, wie?) zijn koffiezetapparaat van zolder moet halen; bij mij stond dat nog altijd gewoon in de keuken.
Van Walsums Stekel stelt mij trouwens in staat mijn onvolprezen prachtgedicht Holte eens in het zonnetje te zetten. Het is tot nu toe mijn enige gedicht (en dat zal ook wel zo blijven) over het genot van koffie drinken en de malaise die een mens kan voelen als de koffie op is:
Holte
Het effect van
een lege koffiebus
op een mens
moet niet onderschat worden.
Het maatschepje
waarom de compost
is weggegraven
tast in vacuüm
klettert tegen harde rondingen.
Ineens rammel je aan
de naakte wanden
van het bestaan.
Zuurstof toedienen
aan een brok
schijndode materie.
Bevrijdende zucht
landing op
vruchtbare bodem.
Uit de elementaire pruttelprut
komt een nieuwe geest omhoog.
© André Degen
