‘Bij mij thuis is de zomer begonnen. De oudste heeft haar diploma, de lamstraal is met de hakken over de sloot over; de jongste neemt afscheid van zijn basisschool. Weemoed alom’, schrijft Volkskrant-hoofdredacteur Philippe Remarque vandaag (16 juli 2016) in zijn rubriek ‘De week van de hoofdredacteur’ in zijn eigen krant.
Wat je zegt, Philippe, weemoed alom. Mijn zoon had afgelopen dinsdag ook de eindmusical met zijn klas, groep 8b. Torenhoog heette die en hij was erg vermakelijk. Maar dat niet alleen.
Een musical/toneelstuk is het traditionele einde van het schooljaar op de basisschool. Nu was het niet alleen het afscheid van het schooljaar maar tevens de afsluiting van de hele basisschooltijd. En dat was wel even slikken. Niet zozeer voor de kinderen, als wel voor de ouders.
Vertrouwd van voorgaande jaren was het vertederende gestuntel van leerlingen die hun tekst vergeten waren of die vals zongen, maar er sloop nu ook een andere toon in: die van de weemoed. Want in groep 5,6 en 7 kon je nog denken: volgend jaar weer een musical. Nu was dat niet meer zo.
Terwijl ik in het zaaltje zat, waarvan het puntdak me deed denken aan dat van een kampeerboerderij tijdens een schoolreisje, bedacht ik bij het slotlied Skyhigh: voor de laatste keer zijn de kinderen van groep 8b samen op een podium; nooit weer zullen ze zo bij elkaar staan.
Dat is misschien niet dramatisch, maar het is ontegenzeggelijk zo. Ieder gaat zijn of haar eigen kant op en slechts bij toeval en dan nog vluchtig zullen hun levens langs elkaar strijken.
Nog één maal zingen ze als uit één keel: ‘Ik zal het nooit vergeten / De tijd die ik hier had / Ik zal altijd blijven denken/ Aan de school waar ik op zat / De tijd is nu gekomen / We gaan hier nu vandaan / De tijd is nu gekomen / Om een nieuwe weg te gaan.’
Wat zal er van hen worden, zullen ze het vinden in het leven, maar goed dat ze niet weten wat hun allemaal boven het hoofd hangt, al dat soort gedachten schoten door mijn hoofd toen ik mijn zoon met zijn klas het slotlied zag en hoorde zingen.
Geen van die kinderen leek een traantje weg te pinken, zoals menig ouder dat deed. Misschien maar beter ook; de melancholie zal hun gemoed gaandeweg hun leven vanzelf wel gaan kleuren.
Ja ja, steken jullie mij maar de gek aan en noemen jullie mij maar een sentimentele ouwe dwaas, maar bij het beluisteren van het refrein van Torenhoog prevel ik voor mij uit: ‘Voorbij, voorbij, o, en voorgoed voorbij…’
