Mijn vader is een eerste keer
gestorven in stilte
jaren voor hij dat in de ogen
van de wereld deed.
Leraar Frans in ruste
liet hij in zijn tweede vaderland
het bestellen van brood
van de ene dag op de andere
over aan mijn moeder
die de taal van Molière
maar mondjesmaat sprak.
Voortaan hield hij zich
tijdens Franse gesprekken
op de achtergrond.
Ongewild deed hij afstand van
‘la plus belle langue’
waar hij zijn leven lang
zijn ziel en zaligheid in had gelegd.
Ogenschijnlijk zonder slag of stoot
liet hij zich het insigne ‘Drs’ afrukken
waar hij zich ooit zo trots mee had getooid.
© André Degen
