Gisteren (14 februari 2016, nota bene op Valentijnsdag) was het grijs weer, met de hele dag een ijzig koude regen en natte sneeuw. En toen had ik mijn vrouw in een onbewaakt ogenblik ook nog toegezegd dat ik naar de IKEA ging (blijkt maar weer: een mens moet op zijn woorden letten). Dan ligt een acute depressie op de loer, dat spreekt.
Eenmaal binnen in het Zweedse interieurparadijs (en hoe kom je daar weer uit?) stuitte ik op bovenstaande tekst. Ik liet dat proza even op me inwerken: omdat tieners haastig iets uit de koelkast graaien, moeten wij andere gezinsleden de ijskast maar in het centrum plaatsen, want dan zien we elkaar tenminste nog even. Daar rees voor mij zo’n immens treurig gezinsleven uit op dat die acute depressie inderdaad doorzette. Bedankt, IKEA!
UPDATE: Fokke en Sukke hebben deze dagen ook iets met IKEA!
