David Bowie begin jaren zeventig
Na vandaag (11 januari 2016) zal niks meer hetzelfde zijn. De traditionele bierdouche bij Noorderslag, waar de popprijs winnende band steevast op een regen van naar het podium geslingerde bierbekers werd getrakteerd is per direct verleden tijd. En, o ja, David Bowie is ook dood. Ik hoorde het vanmorgen, ongeveer een uur nadat het bekend was gemaakt door zijn familie.
Mijn liefde voor de muziek van Bowie begon met de koop van de elpee Ziggy stardust en eindigde met Let’s dance. Voor mij begon Bowie vanaf dat moment ‘fout’ te worden. Vooral het titelnummer vond ik werkelijk niet te verduren. Daarna heb ik alle belangstelling voor hem verloren. Ik heb ooit geprobeerd een nummer van zijn gelegenheidsbandje Tin Machine uit te luisteren, maar dat is me niet gelukt.
Maar de Bowie uit zijn begintijd vind ik nog altijd briljant; albums als dus Ziggy Stardust en Diamond Dogs, maar ook later werk als Scary Monsters en Lodger vind ik nog steeds tijdloos goed.
Daarom gaan we nu luisteren, niet naar de obligate nummers als China girl of Heroes, maar na een nummer dat Bowie schreef geïnspireerd door Orwells roman 194: We are the dead
