Ieder mens leeft volgens rituelen. Dat is bij mij niet anders. Zo bestaat het morgenritueel bij mij uit het drinken van twee mokken (sterke) koffie en het lezen van De Volkskrant. Hoewel ik er nooit een recept uit maak, sla ik daarbij de rubriek Volkskeuken nooit over – vanwege de inleidende verhaaltjes die vaak leuke wetenswaardigheden bevatten.
Deze morgen (25 september 2023) wordt de column ‘Koerkoek’ (tenminste, dat is de – pakkende en lekker bekkende – titel in de dodebomenversie) verzorgd door Marie-Louise Schipper. Alvorens tot haar recept over te gaan, beschrijft ze hoe een postduif op haar balkon gestrand is.
Het baasje van de postduif heeft niet veel hart voor zijn dieren: wanneer Marie-Louise Schipper moeite heeft gedaan om hem te achterhalen, zodat hij zijn uit de koers geraakte duif kan ophalen, toont hij zich niet bepaald toegewijd: ‘Zijn baas had weinig puf om hem te komen halen. ‘Tegen de tijd dat ik in Amsterdam ben, is hij alweer thuis.’
Even verderop schrijft Schipper dan: ‘Vier dagen later zag ik hem ingedoken op het dak zitten, in de regen. Helemaal alleen.’
Die beschrijving bracht mij onmiddellijk een andere duif in herinnering: een Hongkongse stadsduif die buiten op het koelelement van de airco zat van mijn hotelkamer waar ik op dat moment verbleef (vraag me niet hoe het komt dat ik dat na al die jaren nog weet, want dit speelt zich af in 1996…).
Ik had de duif niet zien aankomen, ineens zat hij daar. Stil, ineengedoken. Hij deed me denken aan een uit de koers geslagen stormvogel die aan dek van een oceaanstomer even op adem komt.
Wat me opviel was de trieste aanblik die het beest bood. Kwam het door zijn verfomfaaid verenkleed? Deels, maar meer nog door de treurige blik die de vogel mijn kant op wierp. Die had iets gelatens, iets lijdzaams. Alsof hij voorvoelde dat het afgelopen was met hem.
Ik had met hem te doen, maar ik kon niks voor hem betekenen. Wat kon ik ondernemen, zonder hem te verschrikken of weg te jagen? Stel dat ik het gehad had, dan had ik hem graag wat voer toegeworpen, maar het raam ging naar rechts open en rechts van dat venster zat ook de duif op het koelelement, in een hoekje. Stel dat ik wat broodkorrels had gehad en stel dat de vogel niet verschrikt zou zijn door het opengaande raam, dan kon mijn arm onmogelijk de hoek maken om het voer zijn richting in te kunnen gooien.
Nota bene in een stad bij mij in de buurt werden een paar jaar geleden nog en masse duiven vergast. Als ik eerlijk was, liet me dat onverschillig. En dan maakte ik mij nu druk om een enkele duif aan het andere eind van de wereld? Daarbij ook nog een die al ten dode opgeschreven leek.
Ik weet dat het overdreven klinkt, maar ik had dat beest, op de een of andere manier, willen laten blijken dat hij niet alleen op de wereld was, dat er iemand om hem gaf, maar hoe maak je dat een duif duidelijk? Lang hebben we elkaar aangekeken, roerloos, zwijgend.
En toen nam de natuur de overhand: al een hele tijd moest ik nodig naar de wc. Op een gegeven moment werd mijn aandrang domweg te groot en ik sloop weg. Toen ik terugkwam, was de duif verdwenen.
