Door dit bericht in De Volkskrant van dinsdag 12 september 2023 (tenminste, in de dodebomenversie is het 12 september; in de digitale is het dus 11) moest ik terugdenken aan 1977. Maar goed, daarover later meer, eerst het heden.
In Vlissingen vindt momenteel het tiendaagse festival Film by the Sea plaats (ja, ziet u, het is in Nederland, vandaar dat Engels). Het gaat om een jubileumeditie – de 25e – dus vond de organisatie dat er bij zo’n feestje een ‘deftige hoofdgast’ (Volkskrant-journalist Rob van Scheers dixit) aanwezig moest zijn, in casu Nastassja Kinski, bekend van films als Tess (van Roman Polanski) en Paris, Texas (van Wim Wenders).
Nastassja Kinksi moest afgelopen vrijdagavond dus de opening van het festival opluisteren, maar dat viel in het water: ze kwam niet opdagen. ‘Achter de schermen klinkt dat Kinski al vier vluchten heeft gemist.’ Raar verhaal. Ze moest uit Berlijn komen voor een vlucht naar Antwerpen (supersterren kennen geen vliegschaamte); dat moet qua verbinding toch geen enkel probleem zijn.
Maar zondagochtend – Kinski is zaterdagavond dan eindelijk verschenen – komt de aap uit de mouw tijdens een interview: ze heeft last van narcolepsie, een stoornis waardoor je overdag onbedwingbare slaapaanvallen krijgt. ‘Soms zijn mijn batterijen gewoon even leeg. Dat heb ik al sinds mijn jeugd.’ Nooit geweten en mijn bewondering dat het haar desondanks gelukt is in maar liefst 75 films te spelen wordt er alleen maar groter door.
Wat in het artikel over Nastassja Kinski als eregast bij Festival Film by the Sea niet gezegd wordt, is dat ze destijds haar doorbraak te danken had aan een aflevering van de Duitse misdaadserie Tatort, Reifezeugnis uit 1977.
We schrijven dus het jaar 1977. Ik was een bleke, dromerige puberjongen die graag naar Duitse Krimis keek: Der Kommissar, Derrick en Tatort. Dus ook op de avond dat Reifezeignis werd vertoond, zat ik weer voor de buis.
Ik zal het best ingewikkelde verhaal hier niet helemaal vertellen (daar hebben we Wikipedia voor), maar waar het mij om gaat, is dat ik betoverd was, werkelijk volkomen verpletterd door de prachtige verschijning van de toen vijftienjarige Nastassja Kinski (en, bleek de volgende dag op school, ik was niet de enige: enkele jongens uit mijn klas waren net zo onder de indruk geweest als ik). Het was haar overtuigende debuut en het zou het begin zijn van een lange, indrukwekkende filmcarrière.
Ik denk terug aan die Tatort-aflevering van 46 jaar geleden als de beste ooit, maar het is heel goed mogelijk dat hij, als ik hem na al die jaren nog eens terug zou zien, zwaar tegen zou vallen. Ik laat de droom dus maar intact.
(Ik kwam er trouwens pas vele jaren later achter – met het schaamrood op de kaken, ik die het Duits toch echt goed beheers! – dat de titel Reifezeugnis een mooie dubbelzinnigheid bevat: ‘Reifezeugnis’ is (natuurlijk) een getuigenis, certificaat van rijpheid, maar het is daarnaast in het Duits ook een gymnasiumdiploma. En als je de Tatort-aflevering gezien hebt, hebben de makers met die titel de spijker op de kop geslagen.)
