We delen ons bloed
met de muggen
herstellen de balans
met rode wijn.
Ons lichaam merkt het verschil
toch niet meer op.
In een kuip badend van licht
houden we onszelf veilig
terwijl we worden omgeven
door donkere stammen.
Een auto rijdt dwars
door het stuk heen
maar blijft in zijn eigen tijd
en wij in de onze.
De sterren die Macbeth
met hun invloed overkoepelen
krijgen gezelschap van
een knipperende bewegende
uit een ander universum.
Om mee te spelen
horen wij naderend onheil
in de roep van de bosuil.
Er hangt een dolk
in de lucht.
Voor onze ogen
worden kinderen gekeeld
maar dat verhindert ons geenszins
met elkaar te toosten
zoals Macbeth op Banquo.
De woorden bleven zich
door de eeuwen heen
verpoppen
dansen nu met de nachtvlinders
om de spelers.
Het slotapplaus is een vloed
die de gestorvenen
los spoelt uit hun graf.
Zij staan schouder aan schouder
met hun moordenaars
buigen zich
in eenzelfde beweging
naar de aarde.
© André Degen
